Gebruiker: Mike1023
Boodschap naar de wereld:"Ik vraag uw aandacht voor een dag!"
Fictie, noch te geloven, een krater geslagen waar ooit twee torens hebben gestaan.
Zo lang geleden, lijkt voor menig mens nog zo dichtbij.
Wat ooit gebeurd, werd ooit voor onmogelijk gehouden.
Hoefden onze ogen hier maar niet voor geopend worden!
8.46 uur
Straten staan vol, getoeter van auto's, toeristen en bankiers.
De grote schermen staan vol reclame en de stad vol mensen.
Slechts een knal maakte aan einde aan het Amerika, het New York,
Het New York, zoals we dat kennen, veranderde in slechts een minuut.
Toevallig zat men te kijken naar de skyline, misschien van een afstand.
Een vliegtuig zo dicht, zo laag, het moest wel een fout zijn.
Echter bedroog de eerste gedachte ons, helaas.
New York, het Amerikaans en economisch hart stond stil.
9.03
Mensen in paniek, een terroristische aanslag, zou het niet zijn geweest.
Dat kwam toch alleen voor in het Midden-Oosten? Of niet?
Mensen, duizenden, miljoenen, keken naar buiten of de tv.
Zij zagen, wat één van de dingen die mensen nooit wensen te zien.
Angst leek nog meer toe te slaan, een tweede vliegtuig vloog op dezelfde manier.
Mensen waren in paniek, wilde weg, weg naar een veilige plaats.
Waar kun je heen, als een hermetisch is afgesloten? Noordwaarts lopen?
Oorlogstaferelen, waarvan de laatste waren tijdens de burgeroorlog, honderd jaar geleden.
Tussenperiode
Wat zullen de mensen in de torens hebben meegemaakt? Angst? Verdriet?
Ouders die hun kinderen niet meer zien opgroeien. Andersom misschien ook.
Familieleden, vrienden die men nooit meer terug zou zien.
Mensen die in vlammen verdwenen, waarbij as hun laatste rustplaats zou worden?
Wat zullen de mensen in de torens hebben gedaan? Uit angst en verdriet?
Belden men naar dierbaren, hun geliefden? Troostten men een ander?
Sommigen sprongen, waarbij zij liever op hun eigen manier stierven, dan gedwongen?
Had men geboden, geschreeuwd, gehuild, gekeken, gehoopt of gevlucht?
9.59
Een vrouw belde met haar man, terwijl hun vijfjarige kind op de bank zat.
Op de achtergrond de televisie op een live verslag, over het terreur.
Ze huilde en wist dat ze hem nooit meer zou zien, maar stiekem was er hoop.
Het kind zal zijn bloedeigen vader nooit meer gekend hebben.
Langzaam zegt ze: "Ik houd van je!" en antwoordde: "Ik ook van jouw".
De lijn werd verbroken, ze schreeuwde in de telefoon, maar wist dat hij weg was.
Ze draaide zich om en zag met haar eigen ogen de Zuidertoren in een vallen.
Waarna ze wist dat ze haar man nooit meer terug zou zien.
10.28
De noordertoren stortte in, en de hoop leek vervlogen.
Een vliegtuig raakte het Pentagon, het ministerie van defensie.
Toeristen, die hoopte op een onbezorgde reis, kregen argwaan.
Gekaapt waren ze. Waar zouden inslaan? Om een aanslag te plegen?
Het Amerikaans Congres of het Witte Huis misschien?
Men wist dat men zou sterven, daar in het vliegtuig, hoe dan ook.
Maar om meer slachtoffers te voorkomen, deed men iets onmogelijks.
Men liet het vliegtuig neerstorten, in de weide.
11 september 2015
Materiaal is hersteld, maar de wereld nog lang niet.
Is het moeilijk om naast elkaar op de wereld te leven?
We hoeven geen vrienden te zijn, echt niet!
Elkaar het licht in de ogen gunnen is alles wat ik vraag.
Aanslagen in Madrid, Londen, Beslan, Jeruzalem, Istanboel,
Brussel, dit jaar nog in Parijs, Bangkok en Kopenhagen.
Blijkbaar kunnen we niet keuzes respecteren. Ooit wel.
In de perfecte wereld zal men alleen overlijden aan ouderdom.