Medicijn
Medicijnen zijn pillen en drankjes die de huisarts een zieke patiënt kan voorschrijven. De patiënt krijgt een briefje mee en haalt zijn of haar medicijnen bij de apotheek. Deze medicijnen moet de patiënt innemen (bijvoorbeeld driemaal daags). Hoeveel en welke medicijnen helpen kan alleen de arts bepalen. De apotheker heeft hierbij een controlerende functie. Hij of zij kijkt of de voorgeschreven medicijnen wel samengaan met andere medicijnen die de patiënt al gebruikt en houdt ook de kosten van het medicijn in de gaten (in verband met de zorgverzekering). Ook geeft de apotheker voorlichting over het gebruik van de medicijnen.
Voor zowel een lichamelijke ziekte als een geestelijke ziekte zijn er medicijnen. De laatste zijn bedoeld om iemand bijvoorbeeld tot rust te brengen of juist op te wekken. Medicijnen zijn er in alle kleuren en vormen. Je kan medicijnen innemen via je mond, eten/drinken, je billen (zetpil), via een zalfje, via een pleister of via een infuus of injectie. En natuurlijk zijn er ook medicijnen voor dieren.
Geschiedenis
Een van de eerste medische handboeken was de Sushruta Samhita. Een boekwerk voor medicijnmannen in een oude Sanskriet-tekst over geneeskunde en chirurgie, en een van de belangrijkste verhandelingen over dit onderwerp om te overleven uit de antieke wereld. Het Compendium van Suśruta is een van de fundamentele teksten van Ayurveda (Indiase traditionele geneeskunde), geschreven in de 6e eeuw v. Chr. Behalve recepten voor medicijnen en chirurgische handelingen staan er ook adviezen in om ziektes te voorkomen zoals voldoende bewegen en zorgen voor hygiëne. Ongeveer 150 jaar later volgde een schrijven wat wordt toegeschreven aan de Griekse Hippocrates (ca. 460 v.Chr. - ca. 370 v.Chr.). Dit Corpus Hippocraticum is een verzameling van ongeveer 60 vroege oude Griekse medische werken. Dit werk wordt gezien als de basis voor de westerse geneeskunde.
Chemie
Medicijnen bevatten chemische stoffen die op verschillende manieren effect hebben op delen van het lichaam, waaronder de hersenen. Al lang geleden werden bepaalde planten en delen van dieren en mineralen gebruikt om medicijnen van te maken. Dat het in feite om bepaalde chemische stoffen ging wist men toen nog niet. Tegenwoordig kan men die stoffen uit bijvoorbeeld planten namaken (synthetische stoffen). Een stofje uit de Valeriaanwortel werkt bijvoorbeeld mild rustgevend. Chemisch gezien is het een pentaanzuur. Hoe het precies werkt is (nog) niet bekend, maar het doet zijn werk in de hersenen. Het werkt trouwens ook niet bij iedereen. Dit voorbeeld laat ook zien dat het werken met medicijnen om veel kennis vraagt. Het is dan ook niet voor niets dat zowel de opleiding voor (huis)arts als voor apotheker lang duurt.
Zelf experimenteren met medicijnen kan dan ook gevaarlijk zijn. Kinderen zien medicijnen nog wel eens voor snoepjes aan en dat kan levensgevaarlijk zijn als ze die opeten.