Maanlanding
De maanlanding spreekt sinds mensenheugenis tot de verbeelding van de mensheid. De Franse schrijver Jules Verne wijdde er in 1865/70 zijn beroemde roman "De reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren" aan. En de eveneens Franse auteur Cyrano de Bergerac was hem met "Een maanreis" (1657) al voor. Zij zullen niet de enigen zijn geweest.
Wernher von Braun
Maar in recentere tijden werd er echt werk van gemaakt. Het verhaal ging zelfs, dat aan het eind van de Tweede Wereldoorlog hoge nazi's, inclusief Adolf Hitler, met een raket naar de maan waren ontsnapt om uit handen van de geallieerden te blijven. Zo gek was dat overigens niet, want de Duitsers waren in die oorlog al bezig met een raket, de V-2 genaamd, die tegen het eind van de oorlog dood en verderf zaaide, en het was de Duitse raketgeleerde, dr. Wernher von Braun, die voor de Amerikanen de Saturnus-raket ontwierp, die de latere maanlanding mogelijk maakte.
Russische successen in de ruimte. De "Spoetnik"
Ook de Russen hadden op hun beurt de hand weten te leggen op Duitse raketgeleerden en zo ontstond er in de Koude Oorlog een race in de ruimte als laat vervolg van de Tweede Wereldoorlog. Wie zou het eerst voet op de maan zetten? Aanvankelijk leken de Russen de strijd te gaan winnen. Nadat ze al in 1957 met succes de eerste kunstmaan of satelliet, de "Spoetnik" (metgezel betekent dat) hadden gelanceerd, brachten ze in 1961 voor het eerst een mens in de ruimte, die in een satelliet, "Vostok" geheten (wat "oosten" betekent, vergelijk Vladivostok, "heers over het oosten"), een rondje om de aarde draaide. De Amerikanen kwamen als direct antwoord daarop niet verder dan een verticaal afgevuurde bemande raket, die later weer in de Oceaan plofte.
De Amerikaanse ruimtevaartplannen
Deze beschamende vertoning bracht de toenmalige Amerikaanse president, John F. Kennedy ertoe, de geldkraan wijd open te draaien voor het Apollo-ruimtevaartprogramma, zodat dr. Von Braun en zijn medewerkers weer even vooruit konden. In een speech in 1961 beloofde Kennedy dat de Amerikanen alles zouden doen om voor het einde van het decennium, dus voor 1970, een mens naar de maan te brengen.
Het Apollo-programma
Het Apollo-programma bestond uit 17 vluchten, waarvan de laatste 11 bemand waren. De eerste bemande vlucht (Apollo-7) vond in 1968 plaats, waarbij alleen nog om de aarde werd gedraaid. De Apollo-8 omcirkelde voor het eerst ook de maan.
De Amerikanen landen op de maan
Op 16 juli 1969 werd de enorme drietraps Saturnusraket (even hoog als de Dom van Utrecht) gelanceerd, met de Apollo-11-module en de maanlander in de neus om die naar de maan te brengen voor de eerste bemande maanlanding. Na drie dagen bereikten de astronauten de maan en begonnen dit hemellichaam te omcirkelen. Op 20 juli 1969 werd de maanlander, "Eagle" (adelaar) genaamd, losgekoppeld van de module en landde omstreeks 9 uur 's avonds Nederlandse tijd op de maan. Om 4 uur 's nachts waagde astronaut Neil Armstrong zich naar buiten, betrad het maanoppervlak, en sprak de historische woorden - vanwege de directe televisie-uitzending op aarde live te volgen -:
- "Dit is maar een kleine stap voor een mens, maar een enorme stap voor de mensheid".
Een kwartier later voegde zijn collega Buzz Aldrin zich bij hem, terwijl Michael Collins in de module zijn rondjes van twee uur rond de maan bleef draaien. Na 21 uur op de maan stegen Armstrong en Aldrin weer op en werd de maanlander om 7 uur 's avonds weer aan de ruimtemodule gekoppeld, waarna de thuisreis werd aanvaard. Op 24 juli om 17.50 uur landde het ruimtevaartuig veilig op aarde in de Grote Oceaan.
Latere maanreizen
Hierna volgden nog zes maanreizen met vijf maanlandingen omdat de missie van Apollo-13 om technische problemen voortijdig moest worden afgebroken.
De Sovjets ondertussen slaagden er niet in een bemande maanlanding te realiseren. Wel lukte hen hun een maanwagentje te laten landen. Hetzelfde presteerden de Chinezen, maar pas 45 jaar later, eind 2013!