Noord-Atlantische Verdragsorganisatie: verschil tussen versies
Label: Terugdraaiing |
|||
| Regel 4: | Regel 4: | ||
In 1952 werden [[Griekenland]] en [[Turkije]] lid van de NAVO, gevolgd door de Bondsrepubliek [[Duitsland]] in 1955 en [[Spanje]] in 1982. In [[2006]] zijn ook [[Polen]], [[Tsjechië]] en [[Hongarije]] toegetreden. Inmiddels zijn 30 landen toegetreden tot de NAVO. |
In 1952 werden [[Griekenland]] en [[Turkije]] lid van de NAVO, gevolgd door de Bondsrepubliek [[Duitsland]] in 1955 en [[Spanje]] in 1982. In [[2006]] zijn ook [[Polen]], [[Tsjechië]] en [[Hongarije]] toegetreden. Inmiddels zijn 30 landen toegetreden tot de NAVO. |
||
| − | De oprichting van de NAVO werd ingegeven door de ontwikkelingen in Midden- en Oost-Europa. De West-Europese landen en de Verenigde Staten waren bezorgd over de opmars van het [[communisme]] en het conventionele overwicht (tanks, artillerie en troepen) van de [[Sovjet-Unie]]. |
+ | De oprichting van de NAVO werd ingegeven door de ontwikkelingen in Midden- en Oost-Europa. De West-Europese landen en de Verenigde Staten waren bezorgd over de opmars van het [[communisme]] en het conventionele overwicht (tanks, artillerie en troepen) van de [[Sovjet-Unie]]. Na de [[val van de muur]] in [[Berlijn]] en de ondergang van de Sovjet Unie veranderde er veel. De grote vijand van de NAVO was verdwenen. In eerste instantie werd met de voormalige [[Oostblok]]landen een vredesverdrag gesloten. Dat werd [[Partnership for Peace]] genoemd. Daarna zijn verschillende landen uit het voormalige Oostblok bij de NAVO gekomen. Daar heeft [[Rusland]] tegen geprotesteerd. Ze hadden liever als blok samengeaan met de NAVO. Toen de [[Europese Unie]] en de NAVO de banden met de [[Oekraïne]] sterk aan begonnen te halen en er een mogelijkheid ontstond dat ze onderdeel van de NAVO konden worden, is het verzet vanuit Rusland toegenomen. Het gevolg is een toenemende vijandschap. Dit uitte zich in een boycot door westerse leiders van de [[Olympische Winterspelen]] in [[Sotsji]] in 2014. Daarna nam Rusland de [[Krim]] in, waarna een oorlog in Oost-Oekraïne ontstond. |
| + | |||
| + | =Betalingen aan de NAVO= |
||
| + | Er bestaan grote verschillen tussen de Europese landen als het gaat over de hoeveelheid betalingen die aan de NAVO worden gedaan. Er is afgesproken dat 2% van het [[Bruto Nationaal Product]] door ieder land moet worden betaald voor een modernisering van de wapens. De meeste Europese landen betalen veel minder. Dat is vanwege de afgenomen dreiging vanuit de Sovjet Unie. De Amerikanen beklagen zich jaarljks over de te lage betalingen. Ze vinden dat Europa wordt beschermd door de [[Verenigde Staten]] tegen buitenlandse agressie en dat het niet eerlijk is dat de Amerikanen daar het grootste deeel van betalen. Inmiddels trekken de Amerikanen mensen en middelen terug uit Europa en investeren meer in de veiligheid rond de Chinese Zee. De nieuwe opkomende macht is China. Die wil [[Taiwan]] met alle wateren eromheen bij hun land hebben. Europa zal in de toekomst steeds meer zelf moeten zorgen voor hun veiligheid. |
||
De belangrijkste taak van het [[Bondgenootschap]] is de gemeenschappelijke verdediging van het grondgebied van de lidstaten. Een aanval tegen één (of meer) van de lidstaten wordt beschouwd als een aanval tegen alle lidstaten, aldus een artikel van het verdrag |
De belangrijkste taak van het [[Bondgenootschap]] is de gemeenschappelijke verdediging van het grondgebied van de lidstaten. Een aanval tegen één (of meer) van de lidstaten wordt beschouwd als een aanval tegen alle lidstaten, aldus een artikel van het verdrag |
||
Versie van 21 okt 2021 10:18
Sjabloon:NAVO Op 4 april 1949 werd in Washington D.C. de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) opgericht door de Verenigde Staten van Amerika, Canada en tien Europese landen: België, Denemarken, Frankrijk, IJsland, Italië, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Portugal en het Verenigd Koninkrijk.
In 1952 werden Griekenland en Turkije lid van de NAVO, gevolgd door de Bondsrepubliek Duitsland in 1955 en Spanje in 1982. In 2006 zijn ook Polen, Tsjechië en Hongarije toegetreden. Inmiddels zijn 30 landen toegetreden tot de NAVO.
De oprichting van de NAVO werd ingegeven door de ontwikkelingen in Midden- en Oost-Europa. De West-Europese landen en de Verenigde Staten waren bezorgd over de opmars van het communisme en het conventionele overwicht (tanks, artillerie en troepen) van de Sovjet-Unie. Na de val van de muur in Berlijn en de ondergang van de Sovjet Unie veranderde er veel. De grote vijand van de NAVO was verdwenen. In eerste instantie werd met de voormalige Oostbloklanden een vredesverdrag gesloten. Dat werd Partnership for Peace genoemd. Daarna zijn verschillende landen uit het voormalige Oostblok bij de NAVO gekomen. Daar heeft Rusland tegen geprotesteerd. Ze hadden liever als blok samengeaan met de NAVO. Toen de Europese Unie en de NAVO de banden met de Oekraïne sterk aan begonnen te halen en er een mogelijkheid ontstond dat ze onderdeel van de NAVO konden worden, is het verzet vanuit Rusland toegenomen. Het gevolg is een toenemende vijandschap. Dit uitte zich in een boycot door westerse leiders van de Olympische Winterspelen in Sotsji in 2014. Daarna nam Rusland de Krim in, waarna een oorlog in Oost-Oekraïne ontstond.
Betalingen aan de NAVO
Er bestaan grote verschillen tussen de Europese landen als het gaat over de hoeveelheid betalingen die aan de NAVO worden gedaan. Er is afgesproken dat 2% van het Bruto Nationaal Product door ieder land moet worden betaald voor een modernisering van de wapens. De meeste Europese landen betalen veel minder. Dat is vanwege de afgenomen dreiging vanuit de Sovjet Unie. De Amerikanen beklagen zich jaarljks over de te lage betalingen. Ze vinden dat Europa wordt beschermd door de Verenigde Staten tegen buitenlandse agressie en dat het niet eerlijk is dat de Amerikanen daar het grootste deeel van betalen. Inmiddels trekken de Amerikanen mensen en middelen terug uit Europa en investeren meer in de veiligheid rond de Chinese Zee. De nieuwe opkomende macht is China. Die wil Taiwan met alle wateren eromheen bij hun land hebben. Europa zal in de toekomst steeds meer zelf moeten zorgen voor hun veiligheid.
De belangrijkste taak van het Bondgenootschap is de gemeenschappelijke verdediging van het grondgebied van de lidstaten. Een aanval tegen één (of meer) van de lidstaten wordt beschouwd als een aanval tegen alle lidstaten, aldus een artikel van het verdrag
Lidstaten
Albanië
België
Bulgarije
Canada
Denemarken
Duitsland
Estland
Frankrijk
Griekenland
Hongarije
IJsland
Italië
Kroatië
Letland
Litouwen
Luxemburg
Montenegro
Nederland
Noord-Macedonië
Noorwegen
Polen
Portugal
Roemenië
Slovenië
Slowakije
Spanje
Tsjechië
Turkije
Verenigd Koninkrijk
Verenigde Staten
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
| Intergouvernementele organisaties | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|||||||||||||||||