Paul Gauguin
| Paul Gauguin | |
| |
| Paul Gauguin in 1891 | |
| Persoonlijke informatie | |
| Volledige naam | Eugène Henri Paul Gauguin |
| Land | Frankrijk |
| Geboortedatum | 7 juni 1848 |
| Geboorteplaats | Parijs |
| Overleden | 8 mei 1903 |
| Overleden te | Atuona op de Marquesaseilanden |
| Gehuwd met / relatie |
1873 met de Deense Mette Sophie Gad En een relatie met Paou'óura |
| Carrière | |
| Beroep | Kunstschilder, aquarellist, auteur, beeldhouwer, graficus, illustrator, keramist, pastellist |
| Bekend van | Tahitiaanse vrouwen |
| Actief | 1871-1901 |
| Genre(s) | impressionisme, postimpressionisme, neo-impressionisme, primitivisme, School van Pont-Aven |
| Website | |
| https://rkd.nl/nl/explore/artists/30451 | |
|---|---|
Portaal  Kunst & Cultuur
| |
Paul Gauguin, is geboren op 7 juni 1848 in Parijs en stierf op 8 mei 1903 in Atuona ( Hiva Oa ) op de Marquesas-eilanden. Hij is een Franse postimpressionistische kunstschilder.
Hij was leider van de School van Pont-Aven. Hij wordt gezien als een van de belangrijkste Franse schilders van de 19e eeuw, en een van de belangrijkste voorlopers van de moderne kunst met Gustav Klimt, Paul Cézanne, Edvard Munch, Georges Seurat en Vincent van Gogh.
Levensloop
Eugène Henri Paul Gauguin werd geboren op rue Notre-Dame-de-Lorette 56 in Parijs in 1848. Zijn vader, Clovis Louis Pierre Guillaume Gauguin (1814-1851), was een Republikeinse journalist bij de National. Zijn moeder, Aline Chazal (1825-1867), was de dochter van Tristan en de kleindochter van Thérèse Laisnay en Mariano de Tristán y Moscoso, een militair lid van een familie van Spaanse landeigenaren uit Peru.
De jonge Gauguin bracht ook zijn jongste jeugd door in Lima. Toen hij op 7-jarige leeftijd terugkeerde naar Frankrijk, ging Paul in Orléans naar school, eerst in een kostschool in de stad en vervolgens, tussen 1859 en 1862, aan het kleinseminarie van La Chapelle-Saint-Mesmin.
Marine
Na zijn mislukking in het toelatingsexamen voor de Marineschool (gedaan in Parijs ergens tussen 1862 en 1864), keerde hij terug naar Orléans en schreef zich tijdens het schooljaar 1864-1865 in aan de keizerlijke middelbare school aan de rue Jeanne-d'Arc, toekomstige Pothier middelbare school. Gauguin ging toen als matroos aan boord van de klipper Luzitano in december 1865. Ook leert hij accordeon spelen. Hij klom op tot de rang van luitenant en scheepte zich in 1866 in op de driemaster Chili, waarvan hij de tweede luitenant was. Vervolgens vervulde hij, in 1868, zijn militaire dienst bij de Franse marine, scheepte hij in op het korvet Jérôme-Napoléon. Hij nam deel aan de oorlog van 1870 en nam deel aan de verovering van zes Duitse schepen. Na zijn terugkeer naar Toulon, op 23 april 1871, verliet hij de marine.
Effectenbeurs
Hij werd effectenmakelaar op de beurs van Parijs en had enig succes met zijn bedrijf. Daarna had hij een comfortabel burgerlijk leven met zijn Deense vrouw, Mette-Sophie Gad (1850-1920), en hun vijf kinderen: Émile (es) (1874-1955), Aline, Clovis, Jean-René (1881- 1961), die beeldhouwer zou worden, en Paul-Rollon (of Pola) (1883-1961). Hij verhuisde met zijn gezin in 1877, in het 15e arrondissement van Parijs, eerst rue des Fourneaux (nu rue Falguière ), daarna rue Carcel. Zijn leermeester, Gustave Arosa, zakenman en groot kunstliefhebber, liet Gauguin kennismaken met de impressionisten. In 1874 ontmoette hij de schilder Camille Pissarro en zag de eerste tentoonstelling van de impressionistische beweging. Net als zijn leermeester werd hij een kunstliefhebber en probeerde hij vervolgens te schilderen. Hij nam van 1879 tot 1886 deel aan de laatste vijf tentoonstellingen van de impressionistische groep. In 1882 gaf hij zijn baan als effectenmakelaar op (die zich in een slechte economische fase bevond, met het faillissement van de Union générale) om zich te wijden aan zijn nieuwe passie, schilderen.
Kopenhagen. Parijs en Rouen
.jpg)
in 1883 ging hij met zijn vrouw en kinderen bij haar familie in Kopenhagen wonen. Hij stopt met schilderen om een vertegenwoordiger op straat te worden; maar hij lijkt niet goed in zijn werk, zijn zaken gaan slecht en zijn schoonouders geven hem de schuld van zijn decadente levensstijl. Hij keerde daarom terug naar Parijs om beroepsmatig te gaan schilderen, zijn vrouw en kinderen achterlatend in Denemarken. Hij had niet de middelen om zijn gezin financieel te onderhouden; hij is verdrietig over deze situatie.
Van januari tot november 1884, vestigde hij zich in Rouen, waar hij ook Camille Pissarro zag die hem had begeleid naar schilderen in het impressionisme. Tijdens deze tien maanden die hij in Rouen doorbracht, maakte hij bijna veertig schilderijen, voornamelijk gezichten op de stad en haar omgeving.
In 1885 begon hij te werken met keramiek en werkt hij samen met Ernest Chaplet aan 50 keramische werken. Datzelfde jaar bezocht hij het café-restaurant Au Tambourin, gerund door Agostina Segatori, een Italiaans model, aan de boulevard de Clichy 62.
Op reis
In 1886 maakte Gauguin op advies van Armand Félix Marie Jobbé-Duval zijn eerste reis naar Pont-Aven in Bretagne, waar hij Émile Bernard ontmoette, de aanhanger van het cloisonnisme. Terug in Parijs ontmoette hij Vincent van Gogh voor het eerst, in november van datzelfde jaar.
In april 1887 vaart hij met de schilder Charles Laval naar Panama waar ze zullen meewerken aan het graven van het Panamakanaal. Ze komen daar bijzonder moeilijke levensomstandigheden tegen en besluiten te vertrekken zodra ze genoeg geld hebben ingezameld voor Martinique, dat Gauguin tijdens een tussenstop op zijn reis naar Panama had ontdekt.
Na een verblijf op het eiland Taboga ging hij naar Martinique waar hij van juni tot juni in moeilijke omstandigheden verbleef. Geïnspireerd door licht en landschappen schilderde hij tijdens zijn verblijf daar zeventien doeken.
“De ervaring die ik op Martinique had is doorslaggevend. Alleen daar voelde ik me echt mezelf, en het is in wat ik meldde dat je me moet zoeken als je wilt weten wie ik ben, zelfs meer dan in mijn werken in Bretagne." (Paul Gauguin aan Charles Morice , 1891)
.jpg)
Ziek van dysenterie en malaria, en zonder middelen om van te leven, keerde Gauguin terug naar Parijs in november 1887. Laval blijft er tot 1888. Begin 1888 trad hij in Bretagne toe tot een groep jongere experimentele schilders, bekend als de Pont-Aven-school. Daar wordt zijn werk als het ware steeds primitiever (simpeler).
Arles
Gauguin sloot zich aan bij Vincent van Gogh die hem in 1888 uitnodigde om naar Arles, in het zuiden van Frankrijk, te komen. Hij ontdekte Japanse prenten via Vincent van Gogh, toen ze twee maanden (oktober tot december) samen schilderden. Vervolgens schilderen ze de serie over de Alyscamps (landschap), portretten, landschappen en stillevens. De twee collega's zijn erg gevoelig en ervaren momenten van depressie - Gauguin zal, net als Van Gogh, proberen zelfmoord te plegen.
Samengebracht door een gemeenschappelijke interesse in kleur, kwamen de twee schilders in een persoonlijk en artistiek conflict. Dat liep uit op een drama. Toen Gauguin Van Gogh schilderde die zonnebloemen schilderde, zei Van Gogh: "Ik ben het, maar ik ben gek geworden". Hun samenwonen liep dan ook slecht af en eindigt met de beroemde actie van Van Goghs afgesneden oor, op 23 december 1888.
Polynesië
Gauguin woonde eerst nog een poosje in Parijs maar vertrekt in 1891 naar Polynesië en ging wonen op het eiland Tahiti. Hij bracht de rest van zijn leven door in deze tropische streken, eerst inTahiti en vervolgens naar het eiland Hiva Oa in de Marquesas-archipel. Hij keerde nog slechts één keer terug naar Frankrijk. Aan het gebruik van grote vlakken met felle kleuren zien we niet veel verandering. Hij besteedde echter wel bijzondere aandacht aan de zeggingskracht van kleuren, het zoeken naar perspectief en het gebruik van volle vormen. Beïnvloed door de tropische omgeving en de Polynesische cultuur, werd zijn werk steeds krachtiger, maakte hij houtsculpturen en schilderde hij zijn mooiste schilderijen, in het bijzonder zijn belangrijkste werk: D'où venons-nous? Que sommes-nous? Où allons-nous?, dat hij zelf beschouwt als zijn geschilderde testament. Het hangt nu in het Museum of Fine Arts in Boston.
In Tahiti ontmoette hij Teha'amana (ook wel Tehura genoemd), een jong meisje uit Rarotonga op de Cook Eilanden, ten westen van Frans-Polynesië (Gauguin dacht dat ze van Tonga kwam) Deze jonge vrouw, dertien jaar oud, wordt zijn model. Toen hij 43 was, begon hij een relatie met haar. Dit wordt bekritiseerd en soms gezien als pedofilie door sommige commentatoren van nu. Gauguin was zeer geïnspireerd en schilderde in een paar maanden tijd zeventig doeken. De meeste schilderijen uit deze periode zijn gebeurtenissen uit het dagelijks leven. In 1893 was hij kort terug in Frankrijk om werk te verkopen, maar dat werd slecht ontvangen. Bij een ruzie brak hij zijn scheenbeen. In juli 1895 ging hij weer naar Tahiti. Hij raakte kreupel en slikte pijnstillers. Zijn gezondheid ging achteruit en hij raakte depressief en aan de alcohol. Hij werd gedwongen zijn schilderijen te verkopen om morfine en arseen te kopen die de pijn van zijn beenwonden moesten kalmeren.
In 1901 verliet hij Tahiti en vertrok naar de eilandengroep de Marquesas op het eiland Hiva Oa. Hij kocht er een moerassig stuk land en bouwde daar een huis op palen. Ook daar maakte hij een meisje van 13 zwanger. Hij kreeg met verschillende processen te maken en werd veroordeeld tot een boete van vijfhonderd frank en drie maanden gevangenisstraf wegens laster van een brigadier van de gendarmerie (politie). Verzwakt, verergerde zijn beenwond in een zeer pijnlijk eczeem. Moe van het worstelen en weggevreten door syfilis (geslachtsziekte), stierf hij op 8 mei 1903 als een vervloekte kunstenaar in een ellendige hut. Hij ligt begraven op het kerkhof in Atuona, Hiva Oa, Marquesaseilanden. Gauguin liet na zijn dood een slechte reputatie achter, bij Polynesiërs in het algemeen en Markiezen in het bijzonder, die de indruk hadden te maken te hebben met een man die Polynesiërs gebruikte. Zijn schilderijen werden ter plaatse voor een belachelijke prijs verkocht, veel van zijn beeldhouwwerken werden vernietigd. Zijn werk Nafea faa ipoipo, werd verkocht voor 7 frank in de Marquesas bij zijn overlijden. Het werd gekocht op 7 februari 2015, voor een bedrag van 300 miljoen dollar (265 miljoen euro)!
Veel van zijn werk hangt nu in musea in Parijs en over de hele wereld, waaronder het Van Gogh Museum in Amsterdam.