Politieke Partij Radikalen
| Politieke Partij Radikalen (PPR) | |
|
| |
|---|---|
| Oprichting | 27 april 1968 |
| Opheffing | 16 februari 1991 |
| Actief in |  Nederland
|
| Richting | Links |
| Stroming | Christelijk-links Progressivisme Groene politiek |
| Overig | |
| Jongerenorganisatie | Politieke Partij Radikalen jongeren |
| Europese fractie | Green Alternative European Link |
| Opvolgende partij(en) | GroenLinks |
| Afsplitsing van | Katholieke Volkspartij (KVP) |
Portaal  Politiek
| |
De Politieke Partij Radikalen (PPR) was een Nederlandse politieke partij die tussen 1968 en 1991 bestond. De PPR was een linkse, groene en progressieve partij. De partij werd ook als "christelijk-links" of "progressief-christelijk" omschreven. De PPR speelde een kleine rol in de Nederlandse politiek.
De partij ontstond in 1968. Eén jaar daarvoor hadden verschillende progressieve leden zich van de Katholieke Volkspartij (KVP), een van de voorlopers van het CDA, afgesplitst. Het woord "radikalen" verwees naar de christen-radicalen. Dit waren voornamelijk progressieve jongeren tijdens de jaren 1960 die vonden dat de christelijke partijen samen moesten werken met de linkse en progressieve partijen (zoals PvdA en D66). De PPR had geen verwijzing naar het christendom in de naam, aangezien de partij ook niet-christenen wilde aantrekken. De PPR werkte dan ook samen met deze partijen tijdens de jaren 1970. De enige keer dat de PPR in de regering zat was onder premier Joop den Uyl.
In 1989 besloot de PPR samen met de Communistische Partij van Nederland (CPN), de Pacifistisch-Socialistische Partij (PSP) en de Evangelische Volkspartij (EVP) samen te gaan tot GroenLinks. In 1991 werd de PPR uiteindelijk opgeheven.
Geschiedenis
Ontstaan
.jpg)
Vroeger bestond de Katholieke Volkspartij (KVP), wat een van de grootste partijen van Nederland was. De KVP was een christendemocratische partij en vertegenwoordigden de katholieken tijdens de verzuiling. De KVP werkte vaak samen met twee gereformeerde Anti-Revolutionaire Partij (ARP) en de hervormde Christelijk-Historische Unie (CHU). Vanaf de jaren 1960 begon de jeugd binnen deze partij een stuk linkser en progressiever te worden. Zij wilde meer samenwerking met partijen als PvdA. Na de verkiezingen van 1967 werd echter een regering gevormd tussen KVP, ARP, CHU en de VVD.
Veel jongeren binnen de KVP waren teleurgesteld in de regering. Zij hadden zelfs spijt dat ze op de KVP hadden gestemd. Ondertussen wilde de KVP nauwer samenwerken met de ARP en CHU, terwijl de jongeren meer samenwerking met de PvdA wilden. De jongeren hadden echter gehoopt om een progressieve samenwerking tussen de KVP en de PvdA. Deze groep stond bekend als "katholieke radicalen". Op 27 april 1968 besloot deze groep de KVP te verlaten en richtte de "Politieke Partij Radikalen" (PPR) op. In die tijd was het overigens toegestaan om "radikalen" met een "k" te schrijven, terwijl tegenwoordig enkel de spelling met een "c" toegestaan is.
1968-1977
De PPR besloot nauw samen te werken met de PvdA, D66 en de Pacifistisch-Socialistische Partij (PSP). Hun samenwerking werd het Progressief Akkoord genoemd. De partijen waren het min of meer met elkaar eens. Tijdens de verkiezingen van 1971 kwam de PPR voor het eerst in de Tweede Kamer; de partij kreeg toen twee zetels. De partijen van het Progressief Akkoord kregen 52 zetels; wat meer dan een derde van de Tweede Kamer was. Desondanks werd het Progressief Akkoord buiten de regering van Barend Biesheuvel gehouden.
In 1972 vonden er nieuwe verkiezingen plaats, waarbij het Progressief Akkoord 56 zetels haalde. De PPR wist toen maar liefst 7 zetels te halen; het hoogste aantal wat de partij ooit gehad had. Niet alleen leden van de KVP, maar ook leden van de ARP en CHU waren inmiddels toegetreden tot de PPR. De PPR werd zelfs geleid door oud-ARP-politicus Bas de Gaay Fortman. In 1973 werd een kabinet gevormd onder PvdA-politicus Joop den Uyl. In deze regering zaten de PvdA, D66, PPR, KVP en ARP. Dit was de enige keer dat de PPR in de regering zat.
1977-1989
Voor de verkiezingen van 1977 werd Ria Beckers de nieuwe partijleider van de PPR. Hoewel het Progressief Akkoord meer zetels haalde dan bij de vorige verkiezingen, kon Den Uyl niet aanblijven. De partijen hadden geweigerd om samen te werken met de ARP en KVP. Het Progressief Akkoord haalde geen meerderheid. Ondertussen hadden de christelijke partijen afgesproken om samen te werken met de VVD onder Dries van Agt. Het Progressief Akkoord kwam hierdoor aan een einde en de PPR verdween in de oppositie.
In 1979 deed de PPR voor het eerst meer aan de Europese verkiezingen, maar behaalde geen enkele zetel. Vanaf de jaren 1980 was de PPR uitgesproken tegenstander van kernwapens. 80% van PPR-leden deden zelfs mee aan de anti-kernwapenprotesten van 1981 en 1983. Tijdens de jaren 1980 begon de partij steeds meer zetels te verliezen. Waar de partij eerst 7 zetels had, waren er nu maar 3 van overgebleven. Er ontstond discussie over de toekomst van de partij. Sommige leden meer samenwerking met de PvdA, terwijl andere leden meer samenwerking met de PSP en de Communistische Partij van Nederland (CPN) wilde.
Uiteindelijk besloten de PPR, de PSP, de CPN en de Evangelische Volkspartij (EVP) samen te werken voor de Europese verkiezingen van 1984, waarbij ze één zetel wonnen. In 1989 besloten de vier partijen samen te gaan tot GroenLinks. De PPR werd uiteindelijk in 1991 opgeheven. Veel van de standpunten en idealen van de PPR zijn nog steeds te vinden in GroenLinks.
Galerij
Logo in 1970
Logo in 1980
Ria Beckers met spandoeken van de PPR en GroenLinks
