Slaventijd

Iemand vindt dat de inhoud van dit artikel ingevoegd zou moeten worden in slavernij. Als de tekst wordt ingevoegd, wordt dit artikel een doorverwijzing.

Slavenleven

Als je een slaaf bent heb je niets te zeggen over jezelf. Je bent eigendom van iemand en die bepaalt wat er met je gebeurt. Je komt terecht op een plantage in Zuid- Amerika of het Indonesische eiland Batavia of in Kaap de Goede Hoop (het huidige Kaapstad). Als slaaf kreeg je ook een brandmerk, een stempel dat in je huid werd gebrand.

De W.I.C.

Willem Usselincx (1567-1647) was een zakenman en de oprichter van de W.I.C. (West Indische Compagnie). Hij handelde met Suriname, want daar waren veel grondstoffen. Amsterdam, daar woonde Willem, verdiende er veel geld mee. Om meer geld te verdienen, haalde hij slaven uit Afrika. Dat heet slavenhandel. Met boten van zijn bedrijf de W.I.C. vervoerde hij de slaven naar plantages in Amerika.

Slavenhandel

Eerst voeren de Nederlanders naar Afrika. Daar kochten ze Afrikaanse mensen (slaven) van koningen die een deel van Afrika bezaten. De meeste slaven werden gekidnapt en naar de boot gebracht. Bij de boot werden ze gepakt en heen en weer geschud om te zien of ze wel gezond waren. Als dat zo was, werden ze op de boot gezet, en voeren ze naar de slavenmarkt op Curaçao. Eenmaal op de boot begon de ellende. Veel slaven overleden op de boot door honger en de ondragelijke stank, waardoor velen stikten. Ze hadden pijnlijke kettingen om waardoor ze vervelden. Ook dat was erg schadelijk voor de slaaf. Ze hoorden mensen kreunen van de pijn, ze zagen mensen sterven. En als er een slaaf probeerde te ontsnappen door van het schip te springen, dan werd die opgevangen door netten. Het was dus een hele prestatie om op de boot te overleven. Als ze na vele maanden op Curaçao aankwamen, werden ze gekocht door planters, mensen die een plantage bezaten in Zuid-Amerika. Ze werden voor grondstoffen als katoen, tabak, cacao en dergelijke verkocht, waar je nu nog maar 2 euro voor betaalt. Eenmaal op de plantage moesten ze de grond bebouwen, wat nu met machines wordt gedaan. Ze kregen weinig te eten.

Einde van de slavernij

Aan het einde van de 18e eeuw vonden steeds meer mensen slavernij niet meer kunnen. Er waren discussies maar die wonnen de slavenhouders in het begin nog vaak. Dat hield op toen de Engelsen in 1804 de slavernij verboden. Nederland was een van de laatste landen die de slavernij verboden. Dat was op 1 juli 1863.

Liedjes uit de slaventijd

Er zijn nog steeds drie kinderliedjes uit de slaventijd. Een daarvan is Jan Huygen in de ton. Dat komt van Jan Huygen van Linschoten. Hij is in 1563 in Haarlem geboren en ging dood op 8 februari 1611, Hij is dus 48 jaar geworden. Hij voer eerst met de Portugezen mee en werd later leider van de V.O.C. In zijn tijd gebruikten mensen tonnen op een tak om te waarschuwen dat het ergens te ondiep was om te varen. Zo'n ton is de ton uit dit liedje.

Het 2e liedje is "Oze wieze woze". In de taal die de slaven met elkaar spraken, betekent dat: Vandaag is het kind gelukkig is het kind gered gedoopt is het dit kind is gelukkig dit kind, kinderen, kinderen.

Het laatste liedje is "Iene miene mutte". In de taal van de slaven betekent dat: Veel meisjes daar beneden, tijd om te vrijen, tijd om te trouwen. Het stukje dat na is de baas komt is er door Nederlandse kinderen later bij verzonnen.

Deze liedjes zongen de slaven op de slavenmarkt.