Tango

Uit Wikikids
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Astor Piazolla

Tango is een muziekstijl welke valt onder het muziekgenre Latin. De tango wordt gespeeld in een 2/4 of 4/4 maat en vond haar oorsprong onder Europese immigrantenpopulaties in Argentinië en Uruguay (gezamenlijk de "Rioplatenses"). Het wordt traditioneel gespeeld op een solo-gitaar, gitaarduo of een ensemble ('band'), bekend als het orquesta típica, dat minstens twee violen, een fluit, piano, contrabas en minstens twee bandoneóns omvat. Soms voegen (extra) gitaren en een klarinet zich bij het ensemble. Tango kan puur instrumentaal zijn of het ensemble begeleid een vocalist (zanger of zangeres). Tangomuziek en -dans zijn over de hele wereld populair geworden.

Herkomst

Hoewel de huidige vormen van de tango in Argentinië en Uruguay zich ontwikkelde in het midden van de 19e eeuw, zijn er ook verslagen van de 19de en begin 20ste eeuw waarin Tango stijlen in Cuba en Spanje worden beschreven. Hierbij is er sprake van flamenco Tangos dansen. Waarschijnlijk delen beide tango-vormen een gemeenschappelijke voorouder die menuet heet, een Europese dansstijl. Alle bronnen benadrukken de invloed van de Afrikaanse gemeenschappen en hun ritmes. Ook de instrumenten en technieken die door Europese immigranten in de 20e eeuw werden ingebracht spelen een belangrijke rol in de uiteindelijke vorm van de tango. De tango zou langzaamaan een Salonmuziekstijl worden.

De oudste tango die nog steeds in repertoires van tango-orkesten voorkomt is “El Entrerriano”, uit de provincie Entre Rios (tussen rivieren) van de pianist Rosendo Medizabal en werd geschreven in de jaren 1890. Angel Villoldo 's tango "El Choclo" (de maïskolf) uit 1903 werd voor het eerst opgenomen in 1906 in Philadelphia. Villoldo nam het zelf op in Parijs (mogelijk in april 1908, met het Orchestre Tzigane du Restaurant du Rat Mort). Villoldo moest de opname in Parijs maken omdat er in Argentinië toen nog geen opnamestudio's waren.

De vroege tango werd gespeeld door immigranten in Buenos Aires en later in Montevideo. De eerste generatie tangospelers uit Buenos Aires heetten "Guardia Vieja" (de Oude Garde). Het kostte tijd voordat de tango in bredere kring bekend werd. Dat kwam omdat de muziek zeg maar 'fout' was. In het begin van de 20e eeuw was de muziek namelijk favoriet bij misdadigers en gangsters die de kroegen en zo bezochten waar de tango werd gespeeld en gedanst. Opmerkelijk hierbij was dat er in een stad (in 1914) met 100.000 inwoners veel meer mannen dan vrouwen waren. De complexe dans die uit zulke rijke muziek voortkwam, weerspiegelen hoe de mannen de dans in groepen zouden dansen. De mannen konden zo hun emotionele gevoelens en agressie kwijt.

Zoals vele vormen van populaire muziek, werd ook de tango geassocieerd (gekoppeld) met het gewone volk. Men deed minachtend over de muziek en dans. Güiraldes was degene die zorgde voor de internationale popularisering van de tango. Deze had tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog de wereld veroverd. Güiraldes schreef het gedicht ('Tango') dat de muziek beschrijft als de "allesverslindende liefde van een overheerser, die angstvallig zijn macht bewaakt over vrouwen die zich onderdanig hebben overgegeven, als gehoorzame beesten".

Een nummer dat de meest bekende van alle tangomelodieën zou worden, dateert ook uit deze tijd. De eerste twee delen van "La Cumparsita" werden in 1916 als een mars en instrumentaal gecomponeerd door de tiener Gerardo Matos Rodríguez uit Uruguay.

Instrumenten

De muziek werd aan het einde van de 19e eeuw gespeeld op draagbare instrumenten: fluit ,gitaar- en viooltrio 's, met bandoneón. Het organito, een draagbaar buik-draaiorgel, heeft de populariteit van bepaalde nummers vergroot. Eduardo Arolas was degene die de bandoneón populair maakte. Vicente Greco was degene die al snel het tangosextet (6 muzikanten) standaard maakte. Het tangosextet bestond uit piano, contrabas, twee violen en twee bandoneóns.

Tango in Nederland

De bekendste Nederlandse bandoneonspeler is wel Carel Kraayenhof. Hij speelde op de trouwplechtigheid van (toen) prins Willem Alexander en prinses Maxima, op 2 februari 2002 in de Nieuwe Kerk te Amsterdam. Het nummer "Adiós Nonino" kende Kraayenhof van de wereldberoemde bandoneonist en tangovernieuwer Ástor Piazzolla.

De tango is echter al sinds de jaren '20 van de twintigste eeuw bekend in Nederland. Ook hier vond men de dans en de muziek eerst niet kunnen en te ordinair. Er zaten te veel “frivole draaiingen” in de dans. De tango was ook geliefd bij Nederlandse accordeonisten als Malando (Arie Maasland), die ook een orkest had.

Nieuwe vormen

Tegenwoordig zijn er nog veel meer hippere muziekstijlen bij gekomen. Naast een heleboel fusions (tango-jazz, tango-flamenco, tango-salsa etc.) is er ook een vorm die men electrotango noemt. Anderen noemen het neotango. Het is een Tango met een elektronische beat en sound.

Links

Afkomstig van Wikikids , de interactieve Nederlandstalige Internet-encyclopedie voor en door kinderen. "https://wikikids.nl/index.php?title=Tango&oldid=644154"