Verenigd Koninkrijk der Nederlanden
| Koningrijk der Nederlanden Royaume des Belgiques
 Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden | |
|---|---|
| Hoofdstad | Amsterdam en Brussel |
| Oppervlakte | Rond de 65.000 km² |
| Aantal inwoners | 5.563.119 (in 1817) |
| Talen | Nederlands, Nedersaksisch, Fries, Luxemburgs, Frans, Limburgs, Duits |
| Religie | Rooms-katholicisme, protestantisme |
| Nationale feestdag | Waterloodag (18 juni) |
| Volkslied | Wien Neêrlands bloed |
| Adellijk huis | Huis Oranje-Nassau |
| Bestuursvorm | Koninkrijk |
| Munteenheid | Gulden |
Portaal  Geschiedenis
| |
.svg)
Het Verenigd koninkrijk der Nederlanden, in het Frans Royaume des Belgiques, is de naam die tegenwoordig wordt gegeven aan het Koninkrijk der Nederlanden tussen 1815 en 1830/1839. Het bestond uit Nederland, België en Luxemburg. De koning der Nederlanden was koning Willem I. Die had toen de macht. Ook veranderde hij het volkslied van het Wilhelmus in Wien Neêrlands bloed, wat ongeveer betekent: Ik ben van Nederlands bloed. Het koninkrijk had twee hoofdsteden, dit waren Amsterdam en Brussel.
Geschiedenis
Ontstaan
België, Nederland en Luxemburg waren gescheiden landen. Nederland heette het Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, België heette de Verenigde Nederlandse Staten en Luxemburg was een hertogdom. Tijdens het Eerste Franse Keizerrijk kwam Napoleon Bonaparte aan de macht. Napoleon nam België en Luxemburg in, net als andere gebieden in Europa. Met Nederland wachtte hij. In Nederland was een stadhouder aan de macht. Nederland was officieel een republiek, maar een kleine groep mensen besliste maar. De ideeën van de Franse Revolutie bereikten ook Nederland. De stadhouder vluchtte naar Engeland en Nederland werd een republiek, met de naam het Bataafse Republiek. Later werd dit het Bataafs Gemenebest. Het ging niet goed met Nederland. Napoleon gaf zijn broer de opdracht het land te besturen, onder de naam Koninkrijk Holland. Uiteindelijk vond Napoleon dat zijn broer niet goed zijn werk deed en werd Nederland ook ingenomen.
In 1813 werden de landen onafhankelijk. Omdat Nederland meehielp bij het verdrijven van de Fransen uit Nederland, kreeg Nederland de landen België en Luxemburg als een soort cadeau, en om samen een sterke buffer te vormen zodat Frankrijk niet meer zo snel de Benelux kon innemen. De Nederlanders vonden dat de republiek niet werkte. Ze wilden een nieuwe stadhouder, zoals bij de republiek der 7 verenigde Nederlanden. Maar dit kon niet, want de laatste stadhouder Willem V van Oranje was al overleden. Daarom werd zijn oudste zoon koning. Dit was Willem Frederik.
Willem I
Toen Willem Frederik aan kwam in Scheveningen werd hij soeverein vorst. Dit wil zeggen dat hij een soort koning was, maar dan net even wat anders. Nederland heette daarom het Soeverein Vorstendom der Verenigde Nederlanden. Dit bestond maar tot en met 16 maart 1815. Op 15 februari 1814 besprak België met Engeland over bondgenoten te worden. Hierdoor zou Engeland, dat veel sterker was, België beschermen. Engeland had als idee om Nederland en België te verenigen tot één land, het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Zo ontstond het koninkrijk dus. Willem I werd de koning of soeverein vorst van het koninkrijk. Tijdens een vergadering van het Congres van Wenen werd Willem officieel koning. Dit gebeurde op 13 februari 1815. Op 16 maart 1815 werd Willem I gekroond tot koning. Hij zou niet alleen koning worden van Nederland, maar ook van België en Luxemburg.
Een paar weken later ontsnapte Napoleon uit de gevangenis van Elba. In Frankrijk werd hij opnieuw keizer. In België bij het plaatsje Waterloo kwam er een grote veldslag, de Slag bij Waterloo. De Nederlanden stuurden ook legers naar de veldslag. Willem I was er zelf niet bij en bleef achter op Paleis Het Loo. Zijn zoon Willem II vocht wel mee. In de veldslag werd Napoleon officieel verslagen en verbannen naar het eiland Sint-Helena. Het winnen van de veldslag maakte Willem I als vorst heel populair. Er kwam een speciale feestdag waar de slag op werd gevierd, Waterloodag. Waterloodag was de eerste officiële nationale feestdag in Nederland. Later werd deze vervangen door Koninginnedag.
De grondwet
Er werd een commissie opgericht om te bepalen wat de nieuwe grondwet werd. Deze commissie bestond uit twaalf leden uit Nederland en twaalf uit België. De Belgen hadden er niet zoveel zin in. Ze wilden alleen een minderheid in de Staten-Generaal, want België had toen meer inwoners dan Nederland. Willem I stond dat niet toe. De Belgen wilden wel dat de Staten-Generaal werden gesplitst in twee kamers. Dit werd wel gedaan en dit zijn tegenwoordig de Eerste Kamer en Tweede Kamer. In de Eerste Kamer mocht de koning de leden benoemen.
Eenmaking
De eenmaking werd gevierd tussen België en Nederland. Dit gebeurde in Brussel in het Paleis op den Koudenberg. Luxemburg werd een personele unie. Dit betekende dat de Nederlandse koning de baas was in Luxemburg, maar dat het officieel niet tot het koninkrijk werd meegerekend.
Belgische Revolutie
Zie Belgische Revolutie voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Dat België en Nederland één werden vond Willem I geen probleem. Hij had juist meer macht. Veel Nederlanders vonden het ook niet erg, de Belgen daarentegen wel. Dit kwam door een aantal problemen. Als eerste was er al een probleem met de taal. Hoewel men in Vlaanderen Nederlands sprak, sprak men in Wallonië Frans. Het tweede probleem was de godsdienst. Beide waren christelijk. Maar het noorden (Nederland) was voor een groot deel protestants en het zuiden (België) was katholiek. Ook vonden veel Belgen dat Willem I het noorden voor trok. Ook vonden de Belgen dat zij meer te zeggen hoorden te hebben in de Staten-Generaal, omdat België toen meer inwoners had dan Nederland. Dit was al een aantal jaar zo, maar in 1830 kregen de Belgen er genoeg van en begonnen ze een revolutie. De Belgische opstandelingen werden gesteund door Frankrijk. Willem I stuurde troepen naar België om de vrede te bewaken. Zelf ging hij niet mee, maar de kroonprins wel. Uiteindelijk lukte het niet dat België bij Nederland bleef, België werd onafhankelijk. Willem I mocht wel Luxemburg houden. Op het Congres van Londen werd er over vrede gesproken, met succes.
Luxemburg weg
Luxemburg hoorde officieel niet bij Nederland. Willem I had het groothertogdom dus helemaal voor zichzelf. De Staten-Generaal bemoeide zich er niet mee. Luxemburg was wel onderdeel van de Duitse Bond. Willem II en Willem III waren ook groothertog van Luxemburg. Tot dat Willem III overleed. Willem III had geen zoons die het konden besturen, alleen een dochter Wilhelmina. In Luxemburg was er een wet dat vrouwen geen groothertog mochten worden, dus de "personele unie" werd gebroken. Luxemburg kreeg een nieuwe groothertog uit een zijtak van het huis Nassau.
Bestuurlijke indeling
Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden telde in totaal 17 provincies. Vele provincies bestaan tegenwoordig nog steeds, alleen zijn de grenzen wel aangepast. De provincie Holland is tegenwoordig afgesplitst in Zuid-Holland en Noord-Holland. De provincie Limburg bestaat tegenwoordig uit een Belgisch en een Nederlands deel. De provincie Luxemburg en het land Luxemburg waren één groothertogdom, nu is alleen het oostelijke deel dat nog. Verder bestond de provincie Flevoland nog niet. De provincie Zuid-Brabant bestaat tegenwoordig uit Vlaams-Brabant en Waals-Brabant. Dit waren de provincies met daarachter de hoofdstad tussen haakjes:
|
Na de Belgische Revolutie werd de provincie Zuid-Brabant vernoemd naar Brabant in 1831. In 1839 werd de provincie Limburg pas gesplitst. Tegenwoordig zijn dit twee provincies, een voor Nederland en een voor België.
Externe Links
| Provincies van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1830/1839) | |||
|---|---|---|---|
| Antwerpen · Drenthe · Friesland · Gelderland · Groningen · Henegouwen · Holland · Limburg · Luik · Namen · Noord-Brabant · Oost-Vlaanderen · Overijssel · Utrecht · West-Vlaanderen · Zeeland · Zuid-Brabant (1831 Brabant) |
| ||