Alexander I van Rusland
Tsaar Alexander Pavlovich (Russisch: Александр Павлович; Sint Peterburg, Rusland, 23 december 1777 – Taganrog, Rusland, 1 december 1825), was de oudste zoon van Paul I van Rusland en Mariya Fyodorovna van Württemberg. Zijn bijnaam was de gezegende. Alexander I was een belangrijk persoon in Rusland. Hij was de baas van Rusland vanaf 1801. Hij was ook de eerste koning van Congres Polen vanaf 1815. Hij was ook de baas van Finland van 1809 tot hij stierf in 1825. Hij was de oudste zoon van keizer Paul I en Sophie Dorothea van Württemberg. Zijn bijnaam was “de Gezegende”. Alexander wilde dat Rusland zich zou ontwikkelen op basis van de Russische cultuur in plaats van Europees. Hij maakte plannen om een parlement op te richten en een grondwet te ondertekenen. Ook wilde hij dat er meer universiteiten kwamen. Alexander stond vijandig tegenover Europese mogendheden en was een Russische nationalist en slavofiel.
Alexander I was ook betrokken bij de buitenlandse politiek van Rusland. Hij veranderde de positie van Rusland ten opzichte van Frankrijk vier keer tussen 1804 en 1812 tussen neutraliteit, oppositie en alliantie. In 1805 sloot hij zich aan bij Groot-Brittannië in de Derde Coalitieoorlog tegen Napoleon, maar na het lijden van enorme nederlagen in de slagen van Austerlitz en Friedland, veranderde hij van kant en vormde een alliantie met Napoleon door het Verdrag van Tilsit (1807) en sloot zich aan bij het Continentale Systeem van Napoleon. Hij vocht een kleinschalige zeeoorlog tegen Groot-Brittannië tussen 1807 en 1812, evenals een korte oorlog tegen Zweden (1808-09) na de weigering van Zweden om toe te treden tot het continentale systeem. Alexander en Napoleon waren het nauwelijks eens, vooral niet over Polen, en de alliantie stortte in 1810 in. Alexanders grootste triomf kwam in 1812 toen Napoleons invasie van Rusland een catastrofale ramp voor de Fransen bleek te zijn. Als onderdeel van de winnende coalitie tegen Napoleon veroverde hij terrein in Finland en Polen. Hij vormde de Heilige Alliantie om revolutionaire bewegingen in Europa te onderdrukken die hij zag als immorele bedreigingen voor legitieme christelijke vorsten. Hij hielp ook de Oostenrijker Klemens von Metternich bij het onderdrukken van alle nationale en liberale bewegingen.
In de tweede helft van zijn regering werd Alexander steeds strenger en bang voor complotten tegen hem. Daarom stopte hij veel van de hervormingen die hij eerder had doorgevoerd. Hij verving Speranski als adviseur door Aleksej Arakchejev, die toezicht hield op de oprichting van militaire nederzettingen. Alexander stierf aan tyfus in december 1825 tijdens een reis naar Zuid-Rusland. Hij liet geen wettige kinderen na, omdat zijn twee dochters in de kindertijd stierven. Geen van zijn broers wilde keizer worden. Na zijn dood was er veel verwarring en onrust. Uiteindelijk werd hij opgevolgd door zijn jongere broer, Nicolaas I.
Vroege leven
Alexander werd geboren op 23 december 1777 in Sint-Petersburg. Zijn grootmoeder, Catharina, voedde hem en zijn jongere broer Constantijn op. Hij werd gedoopt op 31 december in de Grote Kerk van het Winterpaleis. Zijn peettante was Catharina de Grote en zijn peetvaders waren Jozef II, keizer van het Heilige Roomse Rijk, en Frederik de Grote. Hij werd vernoemd naar de patroonheilige van Sint-Petersburg - Alexander Nevski. Alexander leerde veel van zijn Zwitserse leermeester, Frédéric-César de La Harpe, over de principes van Rousseau’s evangelie van de mensheid. Maar hij leerde ook over de tradities van de Russische autocratie van zijn militaire gouverneur, Nikolaj Saltykov. Zijn grootmoeder koos Andrej Afanasjevitsj Samborski als zijn religieuze leraar. Samborsky had lang in Engeland gewoond en leerde Alexander (en Constantijn) uitstekend Engels, zeer ongebruikelijk voor potentiële Russische autocraten in die tijd.
Op 9 oktober 1793, toen Alexander nog 15 jaar oud was, trouwde hij met de 14-jarige prinses Louise van Baden. Zijn grootmoeder was degene die zijn huwelijk met de jonge prinses voorzat. Tot de dood van zijn grootmoeder bewandelde hij voortdurend de lijn van trouw tussen zijn grootmoeder en zijn vader. Zijn rentmeester Nikolai Saltykov hielp hem door het politieke landschap te navigeren, waardoor hij een afkeer van zijn grootmoeder en angst in de omgang met zijn vader opwekte.
Catharina liet een paleis bouwen voor Alexander en zijn vrouw. Maar het leven in het paleis was niet zo leuk voor Alexander en zijn vrouw. Catherine organiseerde veel feesten en dansen, wat zijn vrouw niet leuk vond. Alexander voelde alleen de liefde van een broer voor zijn vrouw. Hij begon meer met zijn vader te sympathiseren, omdat hij een bezoek aan het leengoed van zijn vader in het Gatsjina-paleis zag als een opluchting van het opzichtige hof van de keizerin. Daar droegen ze eenvoudige Pruisische militaire uniformen, in plaats van de opzichtige kleding die populair was aan het Franse hof die ze moesten dragen bij een bezoek aan Catharina. Toch kwam een bezoek aan de tsarevitsj niet zonder slag of stoot. Paulus liet zijn gasten graag militaire oefeningen uitvoeren, die hij ook zijn zonen Alexander en Constantijn opdrong. Hij was ook gevoelig voor driftbuien en hij ging vaak in woedeaanvallen als de gebeurtenissen niet op zijn manier gingen.
Tsarevich
Toen Catharina stierf in november 1796, werd zijn vader, Paul, de nieuwe keizer van Rusland. Alexander vond zijn vader nog erger dan zijn grootmoeder. Hij schreef dat Rusland een “speelbal voor krankzinnigen” was geworden en dat “absolute macht alles verstoort”. Het is waarschijnlijk dat het zien van twee vorige heersers die hun autocratische macht op zo’n manier misbruikten, hem ertoe aanzette een van de meer progressieve Romanov-tsaren van de 19e en 20e eeuw te zijn. Onder de rest van het land was Paulus alom impopulair. Hij beschuldigde zijn vrouw van samenzwering om een andere Catherine te worden en de macht van hem over te nemen, zoals zijn moeder deed van zijn vader. Hij verdacht Alexander ook van samenzwering tegen hem, ondanks de eerdere weigering van zijn zoon om de macht van Paulus over te nemen.
Keizer
Hemelvaart
Toen Alexander 23 jaar oud was, werd zijn vader vermoord en werd hij keizer van Rusland. Op het moment van de moord was Alexander in het Sint-Michielskasteel. Generaal Nicholas Zubov, een van de moordenaars, kondigde zijn troonsbestijging aan. Historici debatteren nog steeds over de rol van Alexander in de moord op zijn vader. De meest gangbare theorie is dat hij werd binnengelaten in het geheim van de samenzweerders en bereid was om de troon te bestijgen, maar erop stond dat zijn vader niet gedood mocht worden. Keizer worden door een misdaad die zijn vader het leven kostte, zou Alexander een sterk gevoel van wroeging en schaamte geven. Op 23 maart 1801 volgde Alexander zijn vader op als keizer van Rusland. Hij werd gekroond op 15 september van dat jaar in het Kremlin.
Binnenlands beleid
Alexander wilde Rusland beter maken. Hij wilde de manier waarop Rusland werd bestuurd veranderen. Hij wilde dat het land een nieuwe regering kreeg die beter werkte. Hij koos een groep vrienden om hem te helpen met het maken van plannen om Rusland te verbeteren. Ze wilden een nieuwe regering maken die beter was voor iedereen. Later koos Alexander een man genaamd Michail Speranski als zijn adviseur. Speranski maakte veel plannen om Rusland te verbeteren. Alexander maakte ook nieuwe ministeries en veranderde de manier waarop wetten werden gemaakt. Hij wilde dat de regering beter zou werken voor iedereen in Rusland.
Alexander wilde dat mensen in Rusland beter behandeld werden. Hij wilde dat mensen die op het land werkten, meer rechten kregen. Hij maakte een nieuwe groep mensen die “vrije landbouwers” werden genoemd. Dit waren boeren die vrijwillig door hun meesters waren geëmancipeerd. Maar de meeste mensen die op het land werkten, werden niet geholpen. Toen Alexander keizer werd, waren er drie universiteiten in Rusland. Hij maakte deze universiteiten beter en stichtte er nog drie in andere steden. Hij hielp ook wetenschappers en kunstenaars. Later verdreef hij buitenlandse geleerden uit Rusland. Na 1815 werden militaire nederzettingen geïntroduceerd om het leger economisch zelfvoorzienend te maken en het van rekruten te voorzien.
Opvattingen van zijn tijdgenoten
Alexander was een man die veel verschillende dingen deed en hij was een raadsel voor veel mensen. Napoleon Bonaparte vond hem bijvoorbeeld een “veranderlijke Byzantijn”en noemde hem de Talma van het Noorden, als klaar om elke opvallende rol te spelen. Voor Metternich was hij een gek om te humoreren. Castlereagh, die over hem schreef aan Lord Liverpool, gaf hem krediet voor "grootse kwaliteiten", maar voegde eraan toe dat hij "achterdochtig en besluiteloos" is; en voor Jefferson was hij een man met een schatbaar karakter, geneigd om goed te doen, en verwachtte hij door de massa van het Russische volk "een gevoel van hun natuurlijke rechten" te verspreiden. Beethoven droeg muziek op aan Alexander en Alexander gaf Beethoven een diamant als cadeau.
Napoleontische oorlogen
Allianties met andere mogendheden
Alexander wilde dat mensen in Rusland beter behandeld werden. Hij wilde dat mensen die op het land werkten, meer rechten kregen. Hij maakte een nieuwe groep mensen die “vrije landbouwers” werden genoemd. Dit waren boeren die vrijwillig door hun meesters waren geëmancipeerd. Maar de meeste mensen die op het land werkten, werden niet geholpen. Alexander maakte ook nieuwe ministeries en veranderde de manier waarop wetten werden gemaakt. Hij wilde dat de regering beter zou werken voor iedereen in Rusland.
Later vond Alexander Napoleon Bonaparte, de leider van Frankrijk, niet meer leuk omdat hij dacht dat Napoleon een slechte man was. Later hielp hij andere landen die tegen Napoleon vochten om onafhankelijk te worden. Dit maakte Napoleon boos en Alexander wilde hem stoppen. Alexander wilde Napoleon ook stoppen vanwege de executie op de hertog van Edingen. Deze executie was op bevel van Napoleon Bonaparte. De reden van de executie was van verzonnen beschuldigingen. Het Russische hof ging in rouw om het laatste lid van het Huis van Condé en de diplomatieke betrekkingen met Frankrijk werden verbroken. Alexander vond dit dus verschrikkelijk en wilde Napoleon dus stoppen zodat hij niemand meer kwaad kon doen.
Oppositie tegen Napoleon
Alexander wilde ervoor zorgen dat mensen in verschillende landen goed met elkaar omgingen. Hij dacht dat als mensen beter met elkaar omgingen, er minder oorlogen zouden zijn. Hij wilde dat mensen in verschillende landen elkaar zouden helpen en samenwerken. Hij schreef een brief waarin hij zei dat hij wilde dat mensen in verschillende landen samenwerkten en elkaar hielpen. Hij zei ook dat hij wilde dat mensen in verschillende landen vrede zouden hebben. Hij dacht dat als mensen in verschillende landen vrede hadden, de wereld een betere plek zou zijn.
Alexander dacht dat Napoleon "de onderdrukker van Europa en de verstoorder van de wereldvrede" was. Hij geloofde ook dat hij een goddelijke missie vervulde. In zijn instructies aan Niklolay Novosiltsev, zijn speciale gezant in Londen, werkte de keizer de motieven van zijn beleid uit in taal die de premier, William Pitt de Jongere, weinig aansprak. Toch is het document van groot belang, omdat het voor het eerst in een officiële uitzending de idealen van de internationale politiek formuleert die aan het einde van het revolutionaire tijdperk een opvallende rol zouden spelen in de wereldaangelegenheden. betoogde dat de uitkomst van de oorlog niet alleen de bevrijding van Frankrijk zou zijn, maar de universele triomf van "de heilige rechten van de mensheid". Om dit te bereiken zou het nodig zijn "na de naties aan hun regering te hebben gehecht door hen onbekwaam te maken om te handelen behalve in het grootste belang van hun onderdanen, om de betrekkingen van de staten onderling op nauwkeuriger regels te baseren, en zoals het in hun belang is om te respecteren".
1807 verlies door Franse troepen
Napoleon was een machtige leider van Frankrijk. Hij wilde samenwerken met Alexander, de leider van Rusland, om de wereld te regeren. Maar Alexander wilde niet samenwerken met Napoleon omdat hij vond dat hij eerlijk moest zijn tegenover alle landen in Europa. Napoleon probeerde Alexander te overtuigen om samen te werken door andere landen aan te vallen. Uiteindelijk riep Alexander de Russische natie op om tegen Napoleon te vechten omdat Napoleon de vijand was van het orthodoxe geloof. Napoleon won uiteindelijk de oorlog en bood Alexander een alliantie aan.
Het was dus een groot verlies voor Rusland, maar ook voor de Pruisen. De drie keizers ontmoette elkaar in Tilsit (25 juni 1807). Napoleon wilde samen met Alexander de wereld regeren. Hij stelde voor om eerst Finland aan Alexander te geven en daarna samen de Turken uit Europa te verdrijven en India te veroveren. Alexander vond het idee van Napoleon wel goed, maar hij wilde ook aan Europa denken. Hij wilde niet dat alleen hij en Napoleon de baas zouden zijn over de wereld.
Pruisen
Alexander en Napoleon waren vrienden. Ze wilden samenwerken om de wereld te regeren. Maar Alexander wilde niet dat zijn vriend Napoleon hem zou bedriegen. Hij wilde niet dat Napoleon hem zou laten vechten tegen andere landen terwijl hij zelf meer macht kreeg. Daarom weigerde Alexander om een deel van Pruisen te houden als prijs voor de oorlog die ze samen hadden gevoerd. Ze sloten uiteindelijk vrede, maar hun vriendschap was niet meer hetzelfde. Ze beschuldigden elkaar van het breken van beloftes. Alexander besefte dat Napoleon nooit echt serieus was geweest over hun plannen om samen te werken. Hij gebruikte hun vriendschap alleen maar om zijn eigen macht te vergroten. Alexander besloot daarom om alleen nog maar met Napoleon samen te werken als het goed was voor Rusland. Hij gebruikte hun alliantie om Finland terug te krijgen van Zweden en hoopte dat Rusland nog groter zou worden.
Frans-Russische alliantie
Hij had een afspraak met Alexander, de leider van Rusland, om samen te werken. Maar Alexander wilde niet dat Napoleon andere landen zou aanvallen. Hij wilde ook niet dat Napoleon de Polen zou aanmoedigen om tegen Rusland te vechten. Alexander wilde alleen samenwerken als het goed was voor Rusland. Napoleon was boos omdat hij vond dat Alexander niet genoeg deed om hem te helpen in de oorlog. Alexander zei dat hij niet alles kon opofferen voor zijn vriendschap met Napoleon. Hij moest ook denken aan zijn eigen land en volk. Hij wilde niets voor zichzelf en daarom konden ze het niet eens worden over Polen.
Alexander was boos omdat hij vond dat hij niet genoeg kreeg van het Verdrag van Schönbrunn. Napoleon had beloofd om Polen niet te herstellen, maar Alexander vermoedde dat Napoleon niet eerlijk was. Napoleon wilde testen of Alexander eerlijk was en vroeg of hij met de zus van Alexander mocht trouwen. Alexander zei nee omdat de prinses nog te jong was en omdat zijn moeder het er niet mee eens was. Napoleon was boos en weigerde een afspraak te ondertekenen die hij eerder had beloofd. Hij kondigde aan dat hij met iemand anders zou trouwen. Vanaf dat moment was de vriendschap van de twee keizers bijna over.
Napoleon deed veel vaker dingen die Alexander niet leuk vond. Napoleon nam bijvoorbeeld Oldenburg over van Rusland. De hertog van Oldenburg was de oom van Alexander en hij vond het niet leuk dat Napoleon zijn oom’s land had ingenomen. Napoleon wilde ook dat Rusland niet meer handelde met Groot-Brittannië, maar Alexander wilde dat wel. Hij vond dat Rusland zelf moest beslissen met wie ze handelden. In 1810 stopte Alexander met het continentale systeem en begon weer te handelen met Groot-Brittannië. De relatie tussen Frankrijk en Rusland werd steeds slechter na 1810. In 1811 beloofde Napoleon om Rusland te helpen in hun oorlog tegen het Ottomaanse Rijk, maar hij hielp niet echt.
Alexander was bang dat Napoleon oorlog zou beginnen tegen Rusland. Hij wilde zich daarom voorbereiden op de oorlog. Hij tekende een verdrag met Zweden om elkaar te helpen als er oorlog zou komen. Hij sloot ook vrede met de Ottomanen. Zijn diplomaten haalden beloftes uit Pruisen en Oostenrijk dat ze Rusland zouden helpen als Napoleon Rusland zou aanvallen. Michael Andreas Barclay de Tolly was de minister van oorlog en hij zorgde ervoor dat het Russische leger beter werd voorbereid op de oorlog. Alexander gaf de controle over het leger aan zijn generaals, Barclay de Tolly, prins Pjotr Bagration en Michail Koetoezov.
Oorlog tegen Perzië
In 1801, Alexander, de leider van Rusland, wilde de invloed van Rusland in de Kaukasus-regio vergroten en behouden. Hij benoemde Pavel Tsitsianov als Russisch opperbevelhebber van de Kaukasus. Tsitsianov ging over tot het opleggen van de Russische heerschappij aan West-Georgië en enkele kanaten rond Georgië. Sommige kanaten onderwierpen zich zonder slag of stoot, maar het Ganja Kanaat verzette zich. Ganja werd geplunderd tijdens het Beleg van Ganja, met ongeveer 3.000 - 7.000 inwoners van Ganja geëxecuteerd en duizenden anderen verdreven naar Perzië.Rusland en Perzië hadden ruzie over land. Rusland wilde niet weggaan uit Georgië, Dagestan en delen van Azerbeidzjan. Ze vochten bijna tien jaar en Rusland won uiteindelijk. Perzië moest vrede sluiten en veel gebieden aan Rusland geven. Veel moslimfamilies verhuisden naar Perzië.
|
Tsaardom Rusland (1547-1721) Keizerrijk Rusland (1721-1917) | |