Cogito, ergo sum: verschil tussen versies
k (Mike1023 heeft pagina Cogito ergo sum hernoemd naar Cogito, ergo sum) |
(red.) |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
'''Cogito, ergo sum''' ([[Latijn]] voor ''Ik denk, dus ik ben'') is een bekende uitspraak van de Franse filosoof [[René Descartes]]. Descartes gebruikt deze zin in zijn werk ''Principia Philosophiae'' uit 1644. Eerder gebruikte hij al de Franse versie van het citaat in 1637. |
'''Cogito, ergo sum''' ([[Latijn]] voor ''Ik denk, dus ik ben'') is een bekende uitspraak van de Franse filosoof [[René Descartes]]. Descartes gebruikt deze zin in zijn werk ''Principia Philosophiae'' uit 1644. Eerder gebruikte hij al de Franse versie van het citaat in 1637. |
||
| − | Descartes wilde weten |
+ | Descartes wilde weten wat de echte waarheid was. Hij vroeg zich daarom af hoe je iets zeker kon weten. Volgens Descartes kunnen je zintuigen je bedriegen. Hierdoor kun je niet zeker zijn of wat je ziet, hoort, ruikt, voelt of proeft ook echt bestaat. Descartes begon aan alles te twijfelen en geloofde dat alles bedrog was. Hierdoor begon hij zich af te vragen wat je wel zeker kon weten. Tijdens het hard nadenken kwam hij op een antwoord: hij wist zeker dat hij aan het denken was. Doordat hij aan het denken was, wist hij dat hij bestond. Hierdoor kwam Descartes op de conclusie; "ik denk, dus ik ben". |
| − | + | Hiervan uitgaand, ging Descartes steeds verder denken. Doordat hij bestond, moest iemand hem "gemaakt" hebben. Dit betekende dat er dus ook andere mensen bestonden. |
|
[[Categorie:Filosofie]] |
[[Categorie:Filosofie]] |
||
Huidige versie van 17 jul 2023 om 15:08
Cogito, ergo sum (Latijn voor Ik denk, dus ik ben) is een bekende uitspraak van de Franse filosoof René Descartes. Descartes gebruikt deze zin in zijn werk Principia Philosophiae uit 1644. Eerder gebruikte hij al de Franse versie van het citaat in 1637.
Descartes wilde weten wat de echte waarheid was. Hij vroeg zich daarom af hoe je iets zeker kon weten. Volgens Descartes kunnen je zintuigen je bedriegen. Hierdoor kun je niet zeker zijn of wat je ziet, hoort, ruikt, voelt of proeft ook echt bestaat. Descartes begon aan alles te twijfelen en geloofde dat alles bedrog was. Hierdoor begon hij zich af te vragen wat je wel zeker kon weten. Tijdens het hard nadenken kwam hij op een antwoord: hij wist zeker dat hij aan het denken was. Doordat hij aan het denken was, wist hij dat hij bestond. Hierdoor kwam Descartes op de conclusie; "ik denk, dus ik ben".
Hiervan uitgaand, ging Descartes steeds verder denken. Doordat hij bestond, moest iemand hem "gemaakt" hebben. Dit betekende dat er dus ook andere mensen bestonden.