Gen Z-protesten
|
|
De zogenoemde Gen Z-protesten zijn een verzameling van protesten sinds de vroege jaren 2020 tegen de politieke leiders van de landen waar de demonstranten wonen. De protesten worden dus gevoerd door generatie Z, kortweg Gen Z. Dat is een groep mensen geboren tussen 1997 en 2010. Een groep mensen die in dezelfde periode geboren is noem je een generatie.
Landen
Doordat de protesten gevoerd worden door generatie Z komen de grootste protesten vaak voor in landen met veel jongeren. Dat zijn vaak arme landen met veel corruptie (omkoping) en slechte voorzieningen. De leiders van deze landen zijn vaak al lang aan de macht. In die tijd hebben ze vaak weinig gedaan om de leefomstandigheden in hun land te verbeteren.
In andere landen zijn protesten soms ideologisch. Zo zijn sommige jongeren tegen de oorlog in Gaza en protesteren ze tegen de (vermeende) genocide in de Gazastrook.
De landen staan op alfabetische volgorde.
Bangladesh
De protesten in Bangladesh, een dichtbevolkt land in Azië met een jonge bevolking, begonnen in juni 2024 als een protest tegen het quotabeleid van de regering voor de verdeling van overheidsbanen. Een quotum is een soort maximum, een verdeling. De overheid had in 2018 het systeem gewijzigd, maar het Hooggerechtshof van Bangladesh draaide die beslissing in 2024 terug. Dat betekende dat het oude systeem weer van kracht werd.
Achtergrond
Bangladesh behoorde van 1949 tot 1971 tot Pakistan. Het land heette toen Oost-Pakistan. Het land was arm, en Pakistaanse politici waren alleen bezig met West-Pakistan, nu gewoon Pakistan. Er was in Oost-Pakistan dus veel onvrede. De Oost-Pakistaanse verzetsbeweging werd geleid door de Awami League. Dat is een politieke partij. Na een orkaan in 1970 en de daaropvolgende wederopbouw, of het gebrek daaraan, nam de onvrede toe. In maart 1971 won de Awami League de verkiezingen, maar de West-Pakistaanse politieke elite erkende hun winst niet. Deze twee dingen, samen met de andere verschillen, zorgden ervoor dat er een oorlog uitbrak, de Bevrijdingsoorlog van Bangladesh. De separatisten (mensen die streden voor de onafhankelijkheid van Bangladesh) wonnen. Bangladesh werd onafhankelijk
Als dank werd een quotasysteem bedacht. Dit quotasysteem zorgde ervoor dat de vrijheidsstrijders en hun kinderen en kleinkinderen meer kans kregen op overheidsbanen dan anderen. Na jaren in gebruik te zijn geweest bleek dat het systeem niet goed werkte. Er was veel werkloosheid in Bangladesh en de kinderen en kleinkinderen van de vrijheidsstrijders kregen makkelijker een baan. Anderen vonden dat oneerlijk. Zij vonden dat de banen moesten worden bepaald op basis van prestaties, en niet op basis van afkomst. In 2018 werd het systeem gewijzigd, en er werden meer banen verdeeld op basis van prestaties en minder op basis van afkomst.
Protesten
In 2021 spanden een paar afstammelingen van de vrijheidsstrijders een rechtszaak aan. Zij beweerden dat het afschaffen van het quotumsysteem niet mocht volgens de wet. Begin juni 2024 gaf het Hooggerechtshof hun gelijk. Het oude systeem werd weer ingevoerd. Dit zorgde voor heel veel woede. De Awami League regeerde al jarenlang het land, en volgens de demonstranten waren de verkiezingen van 2014, 2018 en 2024 niet eerlijk gegaan. Veel partijen boycotten (weigerden mee te doen) de verkiezingen omdat ze vonden dat de regering geen eerlijke verkiezingen kon organiseren.
In juni 2024 kwamen de eerste protesten. Betogers vonden dat de regering van Sheikh Hasina te weinig deed om meer banen te creëren voor iedereen, en dat de Awami League ook nog eens oneerlijk de banen verdeelde. Volgens het weer werkende quotasysteem werd 30% van de banen gegeven aan afstammelingen van vrijheidsstrijders, en 44% aan mensen die goede prestaties hadden behaald. Maar de achterban, de kiezers, van de Awami League stamden vaak af van die vrijheidsstrijders. Ook zouden de andere banen ook vaak naar de achterban van de Awami League gaan. Je moest volgens de demonstranten dus de regering steunen om een baan te krijgen.
De combinatie van te weinig banen en het autocratische regime van Sheikh Hasina en haar regering zorgde ervoor dat de protesten zich snel uitbreidden. Hasina reageerde door de politie heel gewelddadig te laten optreden. Tussen half juli en begin augustus 2024 vielen honderden doden en tienduizenden mensen raakten gewond. Ook werd het internet tijdelijk afgesloten. Dit alles hielp niet. Op 5 augustus trad Hasina af. Enkele dagen later werd zij opgevolgd door de populaire Muhammad Yunus.
Bron
- (en) Wikipedia[1]
Filipijnen
Frankrijk
Indonesië
Italië
Kenia
Madagascar
Marokko
Mongolië
Nepal
Oost-Timor
Paraguay
Peru
Servië
Sri Lanka
Turkije
Bronnen
- ↑ (en) July Revolution (Bangladesh) Diversen. Wikipedia (geraadpleegd op 14 oktober 2025).