Goudlokje en de drie beren
Goudlokje en de drie beren is een Engels sprookje. Het werd voor het eerst gepubliceerd in 1837 door de Britse auteur en dichter Robert Southey, aanvankelijk anoniem. Het verhaal was voor die tijd al onderdeel van de Engelse folklore.
Het sprookje
Goudlokje is een jong, mooi meisje. Ze woont alleen in een huisje in het bos. Tijdens een van haar wandelingen door het bos komt ze het huisje van de drie beren tegen. Ze ziet niemand thuis en besluit naar binnen te gaan. Er staat pap op tafel en omdat ze wel een beetje honger heeft besluit ze ervan te eten. Ook drinkt ze hun melk en omdat ze een beetje moe wordt besluit ze in een van de bedjes te gaan slapen.
Dan komen de beren thuis. Ze zien dat er iemand in hun huisje is geweest. Ze zien dat er van de pap is gegeten en dat er van de melk is gedronken. Opeens zien ze ook Goudlokje in een van de bedjes liggen. Goudlokje schrikt wakker als ze de beren hoort en rent weg het bos in. Als ze is weggerend schaamt ze zich wel een beetje dat ze dit heeft gedaan. Ze gaat daarom terug en biedt haar excuses aan. Ze vergoedt de kosten van het eten en drinken en Goudlokje en de drie beren worden vrienden.
De moraal van dit sprookje
De moraal van het sprookje van Goudlokje is dat je respect moet hebben voor de spullen van iemand anders en dat als je iets fout doet je daarvoor je excuses moet aanbieden. Ook leert dit sprookje dat je vriendschap kunt hebben met anderen ongeacht verschillen in uiterlijk, kracht leeftijd of schoonheid.
Varianten op dit sprookje
In sommige versies van het sprookje van Goudlokje en de drie beren is Goudlokje een dief die het eten van de drie beren steelt. In andere versies is Goudlokje verdwaalt in het bos en komt ze daar bij toeval uit bij het huisje van de drie beren.
Bewerkingen van het sprookje van Goudlokje en de drie beren
De bekendste verfilming van dit sprookje is de film "Goldilocks and the three bears" uit 1961. Daarnaast is dit sprookje vaak gebruikt als inspiratiebron voor vele andere boeken, verhalen en films.