Vestaalse maagden

Standbeeld van een Romeinse Vestalin.

Standbeeld van een Romeinse Vestalin in het atrium van het huis van de Vestalinnen.

De Vestalinnen of Vestaalse maagden (in het Latijn: virgo Vestalis = "Vestaalse maagd" of oorspronkelijke: sacerdos Vestalis = "Vestaalse priesteres") waren Romeinse priesteressen van de godin Vesta.

De groep van Vestalinnen bestond uit zes (in de late oudheid zeven) priesteressen. Zij werden op een leeftijd van tussen hun zesde en tiende jaar voor minimaal dertig jaar aangesteld. Zij hadden als hoofdtaak het onderhouden van het haardvuur in de tempel van Vesta. Het vuur in die haard mocht nooit uitdoven. Ook moesten zij het water halen uit de heilige bron van de nimf Egeria, dat voor de schoonmaak van de tempel werd gebruikt. Daarnaast maakten ze de mola salsa. Dat was een mengsel van water en spelt- of emmertarwemeel, waaraan op de Iden van september zout werd toegevoegd. Dit soort van brood werd geofferd tijdens de Lupercalia, de Vestalia en op de Iden van september. Tevens maakten ze het suffimen. Dit is as van ongeboren verbrande kalveren. Deze as werd gebruikt voor cultushandelingen tijdens de zogeheten Fordicidia.

De Vestaalse maagden vielen onder het collegium van de pontifices en in het bijzonder onder de pontifex maximus. Dit was hun disciplinaire overste (zeg maar opper priester of baas). Ze hadden min of meer dezelfde sociale status als die van een Romeinse vrije man, maar ze genoten ook talrijke voordelen.

Tijdens hun tijd als priesteres waren de Vestalinnen verplicht om maagd te blijven. Als ze door een man ontmaagd zou worden, zou dat een onheilspellend voorteken voor het Romeinse gemenebest zijn. Een onkuise Vestalin werd uit het priesterschap gezet en kon dan zelfs levend begraven worden.