Overleg gebruiker:Tryzna
| Je artikel is verwijderd! | |
 |
Hoi, Tryzna!
Welkom op Wikikids! Leuk dat je hier bent gekomen en bedankt voor het nieuwe artikel dat je hebt aangemaakt. Helaas hebben we je artikel direct weer moeten verwijderen. Het was in deze vorm niet geschikt voor op WikiKids. De reden van de verwijdering en wat tips om een goed artikel te maken vind je hieronder.
|
Hallo Tryzna, welkom op WikiKids! We hebben je artikel 'Misha Koekoek Tryzna' helaas moeten verwijderen, omdat het niet thuishoort op WikiKids. WikiKids is een kinderencyclopedie en bedoeld om onderwerpen op een duidelijke en voor kinderen eenvoudige manier uit te leggen. Artikelen over onbekende voetballers horen daarom niet thuis op WikiKids. Doe de snelcursus en bekijk de pagina's Wikikids:Richtlijnen voor (bekende) personen en Wikikids:Artikel aanmaken voor meer informatie. Ik hoop je hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Met vriendelijke groet, Hippogryph ♦ Overleg · (MOD) 3 apr 2025 21:47 (CEST)
Misha "Koekoek" Tryzna
Er was eens een jongen die de wereld met zijn voeten las, zoals een dichter de wereld leest met zijn pen. Zijn naam was Misha Tryzna, maar in de wandelgangen van de amateurvelden fluisterden ze zachtjes zijn bijnaam: Koekoek. Niet omdat hij gek was – al dachten sommigen dat – maar omdat hij als een vogel op het veld leek: ongrijpbaar, vrij, onverwacht.
Misha was geboren onder het grauwe licht van een Oekraïense hemel, tussen oorlog en voetbalpleintjes met kromme lijnen. Op zijn elfde vluchtte hij met zijn moeder naar Nederland. Daar was alles anders: het gras groener, de lucht zachter, de woorden harder.
Zijn voeten spraken sneller dan zijn tong ooit kon. In de spits, ja, daar stond hij vaak – hongerig naar het net als een wolf naar de maan – maar als het moest, kon hij achterin redden als een oude generaal of op het middenveld strooien als een kunstenaar.
Zijn taal was voetbal, maar de mensen om hem heen wilden praten. Nederlands, dat scherpe gereedschap van klanken. Ze zeiden dingen die hij niet begreep. Of erger nog: ze lachten als hij sprak. Alleen Valentina – met haar zachte ogen en het geduld van een boom – begreep hem zonder woorden. Zij lachte niet, zij wachtte.
’s Avonds reed hij op zijn groen-blauwe mountainbike. Een oude Batavus, maar voor Misha was het een paard uit dromen, die hem door de duinen en langs sloten bracht. Hij was vrij als hij fietste, tot iemand hem achtervolgde. Want daar was zijn angst: niet oorlog, niet verlies, maar mensen die hem achterna renden. Zelfs als ze "voetballen?" riepen. Vooral dan.
Misschien omdat achtervolging voor hem iets van vroeger was.
Thuis speelde hij Fifa Mobile, dat hij koppig Fufu mobile bleef noemen. In die pixels voelde hij controle, overwinning. Daar sprak hij vloeiend: goals, dribbels, stilte.
Misha was geen held. Hij was een gedicht dat nog niet vertaald was. Een jongen die liever rende dan stilstond, liever trapte dan sprak. Maar wie goed keek, zag het: in elke schijnbeweging zat een herinnering, in elke goal een gebed.
En soms, als de wind goed stond, hoorde je hem zachtjes zeggen, tussen het fietsen en dromen door: “Koekoek.”
~ Misha Tryzna, voor altijd