Scylla
Scylla of Skylla is een figuur uit de Griekse mythologie. Zij was ooit een knappe nimf. Scylla behoorde tot de Phorceïden, de kinderen van de zeegod Phorcys en Ceto. Scylla werd echter door Circe veranderd in een lelijk zeemonster. Scylla had de romp en het hoofd van een vrouw. Uit haar lichaam groeiden zes hondenkoppen, twaalf poten en een vissenstaart.
Scylla komt als zeemonster voor in het verhaal van Jason en de Argonauten en in de Odyssee van Homerus. Scylla wordt vaak genoemd met het zeemonster Charybdis dat driemaal per dag water opzuigt en een draaikolk veroorzaakt]]. In het Nederlands komt hier het gezegde laveren tussen Scylla en Charybdis vandaan.
Mythologie
Als nimf
Vaak wordt Scylla gezien als de dochter van Phorcys en Ceto. Toch is het ook mogelijk dat Triton of Poseidon haar vader was. Verschillende schrijvers geven namelijk verschillende ouders aan Scylla. Zo stellen andere schrijvers juist dat Crataeis haar moeder was.
Volgens de mythologie was Scylla een beeldschone nimf. Op een dag werd zij verliefd op Glaucus. Glaucus werd ook verliefd op haar. Glaucus werd als normale jongen geboren, maar door de tovenares Circe in een god veranderd. Circe was namelijk zelf verliefd op Glaucus en wilde voor eeuwig met haar doorbrengen.
Toen Circe ontdekte dat Glaucus verliefd was op Scylla, werd ze jaloers. Circe gooide een gif in het badwater van Scylla. Hierdoor veranderde ze in een weerzinwekkend monster. Circe werd daarom verbannen maar het eiland Aeaea dat zij nooit mocht verlaten. Scylla aan de andere kant werd ook verbannen. Men kon haar namelijk niet meer veranderen in een nimf.
Als monster
Scylla verbleef vervolgens in de buurt van het zeemonster Charybdis. De twee monsters werden door matrozen gevreesd. Charybdis kon namelijk een heel schip opslokken, terwijl Scylla schepen aanviel.
In de Griekse mythologie komt zij in verschillende verhalen voor. In het verhaal van Jason en de Argonauten kunnen de Argonauten haar zonder al te grote problemen passeren.
In de Odyssee krijgt Odysseus het advies om dichterbij Scylla te varen dan bij Charybdis. Charybdis zou namelijk het gehele schip ten onder brengen. Scylla valt het schip van Odysseus aan en eet een deel van de bemanning op. Toch weet het schip het monster te overleven.
Volgens Eustathius zou Herakles later Scylla ontmoet hebben tijdens een reis naar Sicilië. Hij zou haar vervolgens verslagen en gedood hebben. Haar vader zou vervolgens Scylla opnieuw tot leven hebben gebracht en brandende fakkels hebben toegevoegd aan haar lichaam.
In de literatuur
Naast Homerus schreven ook Ovidius en Apollodorus van Rhodes over Scylla. De Britse dichter John Keats maakt in Endymion een eigen versie van het verhaal. Hij vertelt hoe de gemene Circe Scylla vermoordde. Glaucus neemt vervolgens haar lichaam mee naar een kristallen paleis op de bodem van de zee. Na duizend jaar komt Scylla terug tot leven en kan samenzijn met Glaucus. In deze versie verandert Scylla dus niet in een monster.
In Circe van Madeline Miller wordt juist Circes kant van het verhaal verteld. Scylla wordt als gemene pestkop voorgesteld. Circe wilde in het boek alleen Scylla's ware natuur laten zien. De verandering in een monster was dus per ongeluk. Circe ziet Scylla verschillende keren. Uiteindelijk besloot zij om haar fout recht te zetten door Scylla te doden.
Gezegde
In het Nederlands bestaat het gezegde laveren tussen Scylla en Charybdis. Het woord "laveren" betekent tegen de wind in zeilen om voor te komen. Dat gebeurt op een zigzag-manier. Het gezegde betekent dat iemand tussen twee gevaren zit of dat iemand een keuze heeft met twee slechte uitkomsten.
Dat is ook precies de keuze die Griekse schepen hadden. Als ze te dicht bij Scylla kwamen, zouden ze bemanning verliezen. Als ze te dicht bij Charybdis kwamen, zouden ze in een draaikolk terechtkomen.