Onvrijwillige zorg
Onvrijwillige zorg is een vorm van zorg die zonder toestemming van een patiënt aan diezelfde patiënt verleend wordt.
In Nederland wordt de onvrijwillige zorg geregeld door de Wet zorg en dwang. Deze vorm van zorg mag alleen maar onder strikte voorwaarden toegepast worden, bijvoorbeeld als iemand ernstige dementie heeft of een verstandelijke beperking, waardoor de persoon zelf niet meer in staat is om goede beslissingen te nemen.
In Nederland worden de inhoud en voorwaarden van onvrijwillige zorgbehandelingen vastgelegd in een zorg(leef)plan. In dit zorgplan staat bijvoorbeeld welke taken de medewerkers uitvoeren en hoe vaak. Normaal overlegt de patiënt zelf met de zorgverlener over de inhoud van het plan, maar in het geval van onvrijwillige zorg wordt het overleg gevoerd door de wettelijke vertegenwoordiger van de patiënt. Daarnaast worden de afspraken regelmatig opnieuw besproken en wordt er elke drie à zes maanden bekeken of de onvrijwillige zorg nog steeds nodig is. De inhoud van een zorgleefplan kan erg verschillen, maar behelst meestal afspraken over:
- het geven van eten en drinken;
- het wel of niet toedienen van medicijnen;
- het uitvoeren van medische controles en onderzoeken;
- het verkleinen van de bewegingsvrijheid door het op slot doen van deuren of het plaatsen van een bedrek;
- verhuizing naar een verzorgingshuis.