Europese meerval
| Europese Meerval Silurus glanis | |||
|---|---|---|---|
|
| |||
| Niet bedreigd | |||
| Leefgebied | Oorspronkelijk van het Aralbekken tot aan Zuid-Zweden | ||
| Leefomgeving | rivieren met een wisselend waterpeil en grote meren | ||
| Behoort tot de | Meerval familie, Zoetwatervissen, Beenvissen, Vissen | ||
| |||
De Europese meerval (Silurus glanis) is een vissoort die behoort tot de Meervalachtigen (Siluriformes), en wordt ook wel val of visduivel genoemd. Komt soms in de Benelux voor.
Beschrijving
De Europese meerval is een langgerekte vis met een afgeplatte bek, een vrijwel rolrond lichaam met een dikke buik en een zeer lange staart. De meerval heeft zes baarddraden aan zijn opvallend grote bek: twee zeer lange baarddraden vlak voor en boven de mondhoeken, en twee paar aan de onderzijde van zijn bek waarvan de achterste twee wat meer naar buiten staan. Hij heeft een zeer klein rugvinnetje en een zeer lange aarsvin.
De ogen zijn klein en de huid is onbeschubd. De zijlijn is volledig.
De meerval is doorgaans donkergroen tot zwart aan de bovenzijde en vaak zilverachtig tot wit aan de onderzijde. Het kleurverloop is grillig en vlekkerig. Ook allerlei kleurafwijkingen zoals albino's (zonder kleur) komen relatief vaak voor.
Soms worden in de dierenhandel rode, gele of roze exemplaren aangeboden. Dit zijn geen bijzondere kleurvormen, zoals ze in de winkel worden aangeprezen, maar simpelweg exemplaren die zijn geïnjecteerd met inkt. Dit is niet goed voor de vis, die de kleur (uiteraard) na enige tijd weer verliest.
Ze zich het best thuis in rivieren met een wisselend waterpeil, maar ook in grote, diepe meren met ondiepe, uitgestrekte oeverzones kan hij zich prima handhaven. Het dier heeft een voorkeur voor ontoegankelijke, dicht begroeide wateren met een zachte bodem. In de grote rivieren komen meervallen voor in diepe kommen en jagen ze 's nachts op ondiepe plekken. Meervallen zoeken overdag graag een schuilplaats op.
Een jonge meerval leeft voornamelijk van kleine ongewervelde dieren. Volwassen meervallen jagen in troebele onbegroeide wateren op brasem, karper, paling en snoekbaars. Meervallen jagen ook vaak op watervogels zoals meerkoeten, amfibieën en kleine zoogdieren. Voor de mens is de meerval ongevaarlijk.
Behalve de tastdraden maakt de meerval gebruik van zijn goede gehoor. De meerval heeft ook nog elektroreceptoren waarmee het z'n prooi kan waarnemen.
De hoogste aangetoonde leeftijd bij een meerval was 80 jaar. Afmetingen van 150 tot 180 cm zijn voor een volwassen exemplaar van ca. 25 jaar onder de juiste leefomstandigheden heel normaal. Bij een lengte van een meter wegen ze al zo'n 100 kg.