Heinrich Heine
Christian Johann Heinrich Heine (Düsseldorf, 13 december 1797 - Parijs, 17 februari 1856) was een Duits schrijver van Joodse afkomst. Heinrich Heine werd geboren als Harry Heine, maar bekeerde zich in 1825 tot het lutheranisme (protestantisme) en liet zich dopen als Heinrich. Heine is één van de belangrijkste Duitse schrijvers uit de Romantiek, een periode in de literatuur waarin men het gevoel en wat men met de zintuigen waarnam centraal stond. Hij is bekend vanwege zijn grappige en ironische gedichten, die veel mensen vandaag de dag nog steeds aanspreken. Heine is het bekendst vanwege zijn boek Die Harzreise (1826) en het gedicht Die Loreley (1824).
Heine was een man van tegenstellingen. Aan de ene kant voelde hij zich een wereldburger en aan de andere kant een Duitser. Aan de ene kant voelde hij zich joods en romanticus en aan de andere kant niet. Heine werkte samen met de Duitse denker Karl Marx, de bedenker van het communisme. Heine was voor zijn tijd vrij progressief en vooruitstrevend. In Nazi-Duitsland werd hij, ook vanwege zijn joodse afkomst, een taboe. Echter, zijn boeken waren zo bekend en geliefd dat ze wel werden uitgegeven, maar dan zonder zijn naam. Heine zou hebben gezegd dat "waar men boeken verbrandt, men uiteindelijk mensen verbrandt". Deze uitspraak gold bijna honderd jaar na zijn dood voor nazi-Duitsland; daar werden eerst boeken verbrand en enkele jaren later vond er de Holocaust plaats.
Vanwege zijn politieke denkbeelden moest hij in 1831 Duitsland verlaten en ging hij in Parijs wonen. Hier leefde hij nog 25 jaar in ballingschap. Aan het eind van zijn leven werd Heine verlamd en kreeg hij een steeds hechtere band met het geloof.