Edward Said
| Edward Said | |
.jpg)
| |
| Said in 2002 | |
| Algemene informatie | |
| Naam voluit | Edward Wadie Said |
| Geboren | 1 november 1935 |
| Geboorteplaats | Jeruzalem |
| Overleden | 25 september 2003 |
| Nationaliteit |  Polen .svg){kind=small} Verenigde Staten
|
| Werk | |
| Beroep | Literatuurcriticus, filosoof, politiek activist |
| Jaren actief | 1978-2003 |
| Domein | Postkoloniale studies |
| Belangrijkste ideeën | Orientalisme Occidentalisme "De Andere" |
| Bekende werken | Orientalisme |
Portaal  Filosofie
| |
Edward Said (Jeruzalem, 1 november 1935 - New York City, 25 september 2003) was een Palestijns-Amerikaanse literatuurcriticus, filosoof en politiek activist. Said staat bekend als de bedenker van de term oriëntalisme. In 1978 publiceerde hij het boek Oriëntalisme. Dat boek had een grote invloed op de postkoloniale studies. Oriëntalisme betekent hoe de westerse wereld (de Verenigde Staten, Europa, etc.) landen in de oosterse wereld zien zoals India, China en het Midden-Oosten.
Tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 verhuisde hij naar Egypte en later de Verenigde Staten. In de Verenigde Staten studeerde hij aan Princeton University en Harvard University. Tijdens zijn studie werd hij beïnvloed door onder meer Michel Foucault, Antonio Gramsci en Theodor Adorno.
Daarnaast stond Said bekend als een voorvechter voor een Palestijnse staat. Tot 1993 was hij lid van de Palestijnse Nationale Raad en steunde een tweestatenoplossing. Hij was teleurgesteld in de Oslo-akkoorden van 1993. Said was in de laatste jaren van zijn leven voorstander van een eenstaatoplossing. Dat zou een democratische, seculiere staat moeten worden waarin Israëli's en Palestijnen gelijke rechten hebben.
Biografie
Jeugd en opleiding
Edward Said werd geboren op 1 november 1935 in Jeruzalem. De stad was toentertijd onderdeel van het mandaatgebied Palestina. Dat gebied omvatte Israël en Palestina en stond onder de controle van het Verenigd Koninkrijk. Said kwam uit een familie van Palestijnse christenen. Zijn familie was protestants. Tijdens de Eerste Wereldoorlog had zijn vader in het Amerikaanse leger gediend. Hierdoor kreeg hij de Amerikaanse nationaliteit. Said kreeg hierdoor ook de Amerikaanse nationaliteit toen hij geboren werd.
Hij groeide op in Jeruzalem en de Egyptische stad Caïro. Zijn familie besloot Jeruzalem te verlaten tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948. De familie woonde vanaf toen enkel nog in Caïro. In 1951 werd Said daar van school gestuurd. Hij had zich namelijk slecht gedragen. Toch was Said goed in studeren. De familie verhuisde naar Massachusetts in de Verenigde Staten. Hier ging hij naar een privéschool.
Vervolgens ging hij Engels studeren aan Princeton University. In 1957 studeerde hij af. Hierna behaalde hij ook een diploma in Engelse literatuur aan Harvard University.
Carrière
Said werkte aan Princeton University voor de faculteiten voor Engels en vergelijkende taalkunde. Hij gaf les aan die faculteiten tot aan zijn dood in 2003. Ook gaf hij les aan Yale University en Stanford University. Hij was lid van verschillende instituten. Voorbeelden zijn de Modern Language Association (MLA), de American Academy of Arts and Sciences en Royal Society of Literature. Hij was daarnaast redacteur van de Arab Studies Quarterly.
Tijdens zijn carrière deed hij ook onderzoek. Hij richtte zich vooral op de manier waarop cultuur in literatuur wordt voorgesteld. Zijn bekendste werk hierover is Oriëntalisme uit 1978. Dat boek had weer een grote invloed op postkoloniale studies. Dat is het deel van de wetenschap dat zich bezighoudt met voormalige koloniën. Ook binnen de Arabistiek was er veel aandacht voor het werk.
Overlijden
Said overleed op 24 september 2003 aan leukemie in New York City. Hij werd 67 jaar oud. Said werd vervolgens begraven in Broumana in Libanon.
Oriëntalisme
Zie Oriëntalisme voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Said staat bekend als de bedenker van de term "oriëntalisme". Maar wat betekent dat eigenlijk? Oriëntalisme is de manier waarop de westerse cultuur "het oosten" (de Oriënt) afbeeld in literatuur, kunst en media (zoals televisieseries en films). Hierbij ziet de westerse cultuur zichzelf als "beter" dan de oosterse culturen. De westerse cultuur zou namelijk meer ontwikkeld, sterker en moreler zijn. De oosterse culturen worden afgebeeld als onbeschaafd, minder ontwikkeld en soms zelfs barbaars. In literatuur, kunst en media wordt vaak gebruikgemaakt van stereotypes om dat te bevestigen. Oosterse culturen worden afgebeeld als mysterieus en exotisch. Toch is dat geen goede afbeelding. Die stereotypes zijn vaak overdreven of simpelweg verzonnen.
Volgens Said komt het oriëntalisme voort uit het eurocentrisme. Het eurocentrisme betekent dat Europa het middelpunt van de wereld is. Tijdens de 19e eeuw wilden veel Europese landen een koloniaal rijk hebben. Zij wilden macht en de grondstoffen in de koloniën. Om het hebben van koloniën goed te praten zeiden de Europese landen dat de koloniën onbeschaafd waren. De beschaafde Europese landen zouden door kolonialisme beschaving naar de koloniën toebrengen. In Europa bestonden al lang voor die tijd veel stereotypes over oosterse culturen. Die werden al eeuwenlang gebruikt in schilderijen, boeken, gedichten, architectuur, etc. Die stereotypes werden gebruikt.
Het boek zorgde zowel voor positieve als negatieve kritiek. Sommige mensen zagen het als een doorbraak in de postkoloniale studies. Volgens hen was het boek belangrijk om te begrijpen hoe andere culturen gezien worden door het Westen. Andere mensen zagen het als te algemeen. Said maakt een verschil tussen "oost" en "west", maar ook binnen het Oosten en Westen zijn er verschillen.
Politieke meningen
Palestina en Israël
Na de Zesdaagse Oorlog van 1967 had Said kritiek op de manier waarop het Israëlisch-Palestijns conflict in de media wordt getoond. Volgens hem werden Palestijnen (en Arabieren in het algemeen) standaard als "slecht" afgebeeld. Hij vond dat de media vaak die twee volkeren als barbaars, onbeschaafd en minder ontwikkeld afbeeldden. Hij zag dat als voorbeeld van oriëntalisme.
Said vond dat de Joden recht hadden om een eigen thuisland. In 2003 zei dat Israëlische Joden een rechtmatige claim hadden op grondgebied in de regio. Hij steunde ook de zelfbeschikking van Palestijnen. Said was kritisch op de verplaatsing van Palestijnen en de onderdrukking van Palestijnen in Israëlische gebieden. Hij noemde dat een voorbeeld van westers imperialisme. Said vond daarom dat Palestijnen en Israëli's in dezelfde regio moesten leven op een vreedzame manier. Said gaf aan dat in het verleden dat ook het geval was.
Tussen 1977 en 1993 was Said lid van de Palestijnse Nationale Raad. Hij was toentertijd voorstander van een tweestatenoplossing. Palestijnen en Israëli's zouden dan allebei een eigen land in de regio krijgen. In 1988 stemde hij voor de oprichting van de staat Palestina. Said stapte uit de Palestijnse Nationale Raad na de Oslo-akkoorden van 1993. Volgens Said hadden de akkoorden namelijk niet geleid tot een onafhankelijke Palestijnse staat. Said was ook een criticus van de Palestijnse leider Yasir Afarat. Hij vond dat Afarat de dreiging van Israëlische nederzettingen op Palestijns grondgebied negeerde. Ook vond hij dat Afarat te weinig deed voor Palestijnen die hun huis in de Groene Lijn waren verloren.
In 1998 gaf hij aan dat hij voorstander was van een eenstaatoplossing. Hierbij zouden Palestijnen en Israëli's één land delen. Volgens Said moest dat een democratie zijn met een scheiding tussen kerk en staat. Palestijnen en Israëli's zouden in dat land gelijke rechten hebben.
Amerikaans buitenland beleid
Daarnaast had Said ook veel kritiek op het buitenlands beleid van de Verenigde Staten. Volgens Said waren de Verenigde Staten een imperialistisch land. Hij vond was tegen de Amerikaanse bemoeiing in de Kosovo-oorlog en de Irakoorlog. Over de Amerikaanse invasie van Irak zei hij dat de aanval slecht voorbereid was.