Middenbronstijd
Ook de midden bronstijd begint overal op een verschillend tijdstip. Ook de toegepaste technologie is niet overal hetzelfde.
Egypte
Het Middenrijk van Egypte duurde van 2.055 tot 1.650 v. Chr. Deze periode wordt gekoppeld aan de middenbronstijd. Tijdens deze periode groeide de Osiris-begrafeniscultus en werd de Egyptische volksreligie. Er is sprake van meerdere goden die controle over de wereld zouden hebben. Met offers en gebeden probeerden de mensen de goden gunstig te stemmen, bijvoorbeeld voor een goede oogst. Farao's (soort koningen) werden gezien als half-goden. Ze traden op als tussenpersonen tussen hun volk en de goden. Aan elk natuurverschijnsel werd wel een god gekoppeld. De belangrijkste god werd Amon. Deze zou verbonden zijn met de god Ra, de zonnegod.
De periode bestaat uit twee fasen: de 11e dynastie, die regeerde vanuit Thebe en de 12e en 13e dynastie rond el-Lisht . Het verenigde koninkrijk werd eerder beschouwd als de 11e en 12e dynastie, maar historici beschouwen de 13e dynastie nu ten minste gedeeltelijk als behorend tot het Middenrijk.
Tijdens de Tweede Tussenperiode, viel het Oude Egypte voor een tweede keer in wanorde, tussen het einde van het Middenrijk en het begin van het Nieuwe Rijk. Het is vooral bekend vanwege de Hyksos, die de regering de 15e en 16e dynastie omvatte. De Hyksos verschenen voor het eerst in Egypte tijdens de 11e dynastie, begonnen hun klim naar de macht in de 13e dynastie en kwamen uit de tweede tussenperiode en hadden de controle over Avaris en de Delta. Tegen de 15e dynastie regeerden ze over beneden Egypte (de Nijl delta), en ze werden verdreven aan het einde van de 17e dynastie.
Er zijn contacten met Palestina (Levant) in het oosten en Nubië in het zuiden. In het zuiden worden er forten gebouwd om de zuidgrens te kunnen controleren. In de Sinaï ontstonden mijn-kampen waar zo'n 2000 mijnwerkers verbleven. Hier kwamen de weinige ertsvondsten vandaan. Brons was schaars in deze periode.
Het Middenrijk kwam waarschijnlijk ten val door overstromingen van de Nijl met als gevolg mislukte oogsten.
Model van huis uit het Middenrijk
Een Osiride- standbeeld van de eerste farao van het Middenrijk, Mentuhotep II
Bronzen scheermes
Babylonië
Babylonië was een oude Akkadisch sprekende cultuur, gevestigd in centraal-zuidelijke Mesopotamië (het huidige Irak en Syrië). Een kleine door de Amorieten geregeerde staat ontstond in 1894 voor Christus, waarin de kleine administratieve stad Babylon lag.
De zesde Amoritische heerser, Hammurabi (1792 - 1750 voor Chr.) voerde grote bouwwerkzaamheden uit in Babylon en breidde het uit van een kleine stad tot een grote stad die het koningschap waardig was. Als zeer efficiënte heerser vestigde hij er een bureaucratie, met belastingen en een gecentraliseerde regering.
Een van Hammurabi's belangrijkste en meest blijvende werken was de samenstelling van het Babylonische wetboek. Opmerkelijk is dat Het Wetboek van Hammurabi en de Wet van Mozes in de Joodse Thora (en oude testament in de bijbel) tal van overeenkomsten bevatten. De belangrijkste godheid van Babylonië was Marduk. De stad Babylon werd bekend als een "heilige stad" waar elke heerser van Zuid-Mesopotamië gekroond moest worden. Na de dood van Hammurabi viel het rijk uiteen.
In deze periode konden een aantal mensen er lezen en schrijven. Brieven werden op kleitabletten geschreven. Deze brieven geven een kijkje im het leven van de Babyloniërs. Zo staat er dat er enorme kuddes met runderen zijn. Stadsmuren werden voor defensieve doeleinden verhoogd en men was bezig met het uitbreiden van de tempels. Er zijn afbeeldingen gevonden van een soort strijdwagens met spaakwielen.
Hammurabi (staand), afgebeeld als het ontvangen van zijn koninklijke tekenen van Shamash
Het rijk van Hammurabi
Deel van het wetboek
Babylonische landbouwers werken met een ploeg
Strijdwagen met spaakwielen achter een paard
_(14596932817).jpg)
.jpg)
Nederland
De Middenbronstijd in wat nu Nederland is was van 1800 - 1100 v.Chr. De Hilversumcultuur verspreide zich over het midden en zuiden van Nederland. Deze cultuur toont veel overeenkomsten met de Britse Wessexcultuur en is waarschijnlijk ontstaan door verhuizing van een elite uit Engeland. Dit is ook te zien aan de grafheuvels die sterk lijken op het specifiek Brits ontwerp. Concentraties van grafheuvels uit de bronstijd bevinden zich op de Utrechtse Heuvelrug (met een uitloper in het Gooi), Veluwe en in Drenthe. Het Zwaard van Jutphaas is een bekende vondst. Het is een bronzen ceremonieel zwaard. In totaal heeft men in Nederland, Frankrijk en Engeland zes van zulke bijna dezelfde zwaarden gevonden.
Vlak over de huidige Duitse grens ontstond 1600 v. Chr. de Sögel-Wohldegroep, een cultuur die zich ook over Nederland en tot in Noord-Frankrijk verspreidde. Het graf van de Hoofdman van Drouwen is daar een voorbeeld van. Zijn grafgiften bestonden uit bronzen voorwerpen: een Noord-Duits zwaard met versierd lemmet (snijblad) en de restanten van een schede (soort beschermhuls), een randbijl en een scheermes uit Groot-Brittannië. Ook twee gouden spiraalringen (waarschijnlijk oorringen) behoren tot de giften. Er waren ook flink wat voorwerpen van vuursteen: negen pijlpunten, een slijpsteen en een vuurslag.
In het noorden ontstond ca. 1300 v.Chr. de Elpcultuur. Deze stond onder invloed van de Midden-Europese grafheuvelcultuur. Zij bouwden al het zogeheten langhuis. De gewoonte om vee binnen een gebouw en zelfs binnen het eigen woonhuis te houden zou op een nieuwe nadruk op de melkproductie en het maken van kaas kunnen wijzen. Dit type woningen zag je later ook terug bij de Vikingen, de Friezen en de Franken.
Urn uit de Hilversumbekercultuur
Bronzen dolk uit de Wessexcultuur
Aardewerk uit de middenbronstijd
Zwaard van Jutphaas
Langhuizen in het Archeon
,_1984,_collectie_Gallo-Romeins_Museum_Tongeren,_84.RE.12.jpg)
.jpg)
.jpg)
