No-spel: verschil tussen versies

Versie van 20 feb 2025 19:41

Werk in uitvoering
Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt.
Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren.
De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel.
Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Werk in uitvoering
Aan dit artikel wordt nog hard gewerkt.

Een voorbeeld van een no-spel

Een ander voorbeeld van een no-spel

No-spel (ook wel no genoemd) is een traditionele vorm van theater uit Japan. Die vorm bevat zowel dans als muziek. No-spel is ontstaan in de 14e eeuw en wordt nog geregeld opgevoerd in het land. Hiermee is het no-spel een van de oudste theatervormen die nog opgevoerd worden.

Een typisch no-spel is gebaseerd op een Japans volksverhaal of een werk uit de Japanse literatuur. Ook speelt het bovennatuurlijke vaak een rol. In het no-spel wordt gebruikgemaakt van maskers om de verschillende rollen uit te beelden. Emoties worden gecommuniceerd door middel van handgebaren. Voor no-spel bestaan allerlei regels. Daarom is de vorm eerder gericht op traditie dan op vernieuwing.

Geschiedenis

Ontstaan

Kan'ami en Zeami

Edoperiode

Modern no-spel

Elementen van een no-spel

Rollen

Twee Kyōgen. Vaak spelen zij korte, komische stukjes tijdens de pauzes. Het doel is om het publiek aan het lachen te krijgen.

In een typisch no-spel zijn er een aantal rollen. Die rollen hebben elk een naam. De rollen kunnen ingedeeld worden aan de hand van vier categorieën:

Shite (仕手): het hoofdpersonage en de held van het verhaal. In sommige toneelstukken is de shite eerst een mens en later een geest.
- Shitetsure (仕手連れ): het hulpje van het hoofdpersonage.
- Kōken (後見): de toneelknechten. Hiervan zijn meestal tussen één en drie aanwezig.
- Jiutai (地謡): het koor, bestaande uit acht leden.
Waki (脇): de tegenstander van het hoofdpersonage.
- Wakitsure (脇連れ): het hulpje van de tegenstander.
Kyōgen (狂言): dat zijn de acteurs die spelen tijdens de pauzes. Zij spelen dan vaak kleinere, kortere toneelstukjes.
Hayashi (囃子): dat zijn degene die de muziekinstrumenten bespelen. In het no-spel worden vier instrumenten gebruikt: de fluit, de heupdrum, de schouderdrum en de stokdrum.

Ieder no-spel heeft minstens één shite, één waki, een orkest en een koor nodig. De andere rollen zijn niet altijd aanwezig.

Maskers

Kostuums

Attributen

Koor en muziek

Theater

Toneelstukken

Categorieën

Bekende stukken

Etiquette voor het publiek

@@ Regel 17: / Regel 17: @@
 ==Elementen van een no-spel==
 ===Rollen===
+[[File:Himeji-jo_Takigi_Nou_39_37.jpg|right|300px|thumb|Twee ''Kyōgen''. Vaak spelen zij korte, komische stukjes tijdens de pauzes. Het doel is om het publiek aan het lachen te krijgen.]]
+In een typisch no-spel zijn er een aantal rollen. Die rollen hebben elk een naam. De rollen kunnen ingedeeld worden aan de hand van vier categorieën:
+* ''Shite'' (仕手): het hoofdpersonage en de held van het verhaal. In sommige toneelstukken is de ''shite'' eerst een mens en later een geest.
+** ''Shitetsure'' (仕手連れ): het hulpje van het hoofdpersonage.
+** ''Kōken'' (後見): de [[toneelknecht]]en. Hiervan zijn meestal tussen één en drie aanwezig.
+** ''Jiutai'' (地謡): het koor, bestaande uit acht leden.
+* ''Waki'' (脇): de tegenstander van het hoofdpersonage.
+** ''Wakitsure'' (脇連れ): het hulpje van de tegenstander.
+* ''Kyōgen'' (狂言): dat zijn de acteurs die spelen tijdens de pauzes. Zij spelen dan vaak kleinere, kortere toneelstukjes.
+* ''Hayashi'' (囃子): dat zijn degene die de [[muziekinstrument]]en bespelen. In het no-spel worden vier instrumenten gebruikt: de fluit, de heupdrum, de schouderdrum en de stokdrum.
+Ieder no-spel heeft minstens één shite, één waki, een orkest en een koor nodig. De andere rollen zijn niet altijd aanwezig.
 ===Maskers===