Edmond Becquerel
| Wetenschapper | |||
| |||
| Edmond Becquerel | |||
| Persoonlijke info | |||
|---|---|---|---|
| Volledige naam | Alexandre Edmond Becquerel | ||
| Geboren | 24 maart 1820 | ||
| Geboorteplaats | Parijs | ||
| Geboorteland |  Frankrijk
| ||
| Overleden | 11 mei 1891 | ||
| Overleden te | Parijs | ||
| Gehuwd met / relatie |
geh. 1851 Aurélie Quénard (1829-1890) | ||
| Bekend van | |||
| Vakgebied | Natuurkunde, Scheikunde, Professor, Fotograaf | ||
| Actief | ca. 1838-1891 | ||
| Bekend van | Hij was de maker van de eerste kleurenfotografie in 1848. Hij blijft echter onbekend vanwege zijn ontdekking van het fotovoltaïsche effect in 1839. | ||
| |||
Alexandre Edmond Becquerel , geboren in Parijs op 24 maart 1820 en stierf in Parijs op 11 mei 1891, was een Franse natuurkundige. Hij was de maker van de eerste kleurenfotografie in 1848. Hij blijft echter onbekend vanwege zijn ontdekking van het fotovoltaïsche effect in 1839. Dit is het werkingspricipe van de zonnecel. Deze uitvinding zal veel later het gebruikmaken van zonne-energie mogelijk maken.
Levensloop en werk
Edmond Becquerel ging naar de middelbare school aan de Rouit-instelling. In1837, behaalde hij het diploma in wiskundige wetenschappen. In datzelfde jaar werd hij toegelaten tot de École Normale Supérieure. In1838 slaagde hij voor het toelatingsexamen aan de École polytechnique. Daarna gaf hij zijn studie op om zijn vader Antoine Becquerel te helpen in de leerstoel natuurkunde toegepast op de natuurwetenschappen.
In 1839 ontdekte hij het fotovoltaïsche effect, dat overeenkomt met het verschijnen van een elektrische spanning op de klemmen van een halfgeleidermateriaal dat aan licht wordt blootgesteld. Hij experimenteerde in het laboratorium van zijn vader en creëerde 's werelds eerste fotovoltaïsche cel waarbij zilverchloride (zilver-chloor verbinding) of zilverbromide (zilver-broom verbinding) werd gebruikt om de platina - elektroden te coaten (van een laagje te voorzien); zodra deze elektroden werden verlicht, ontstond er een elektrische spanning en stroom. Vanwege dit werk staat het fotovoltaïsche effect ook wel bekend als het "Becquerel-effect".
In1840, behaalde hij een doctoraat in de wetenschappen.
Hij was eerst geïnteresseerd in fosforescentie (materiaal dat oplicht in het donker) en de studie van spectroscopie (lichtbreking wat een spectrum geeft). Hij slaagde erin een fotografische reproductie van het zonnespectrum vast te leggen: hij wordt dus gezien als de schepper van de eerste kleurenfotografie in 1848. Maar deze laatste kan niet aan het daglicht worden blootgesteld omdat het dan verdwijnt.
Alexandre Edmond Becquerel bekleedde de leerstoel natuurkunde toegepast op de kunsten aan het National Conservatory of Arts and Crafts vanaf 1852 , en werd (in navolging van zijn vader Antoine Becquerel) hoogleraar natuurkunde aan het National Museum of Natural History.
Vervolgens richtte zijn onderzoek zich op magnetisme en vervolgens op de thermische geleidbaarheid van gassen. In 1866 deed hij de eerste temperatuur-metingen met behulp van de zogeheten Thermokoppel. Een techniek waarbij twee aan elkaar gelaste metaaldraden in een te meten vloeistof worden gehangen die dan een elektrische spanning geven. Het voltage bepaalt dan de temperatuur.
Na de oprichting van de École Pratique des Hautes Etudes, leidde hij het natuurkundig onderzoekslaboratorium in het Muséum. Zijn zoon Henri voegde zich later bij hem en richtte het werk van het laboratorium op de natuurkunde. Henri Becquerel (1852-1908), ontdekker van natuurlijke radioactiviteit in februari 1896, won de Nobelprijs voor de natuurkunde in 1903 met Pierre Curie en Marie Curie.
Als lid van La Société d'encouragement pour l'industrie nationale, als opvolger van Jean-Baptiste Dumas, was Edmond Becquerel de vierde directeur van 1884 tot 1888.
Hij werkte mee aan verschillende werken van zijn vader (Elementen van de terrestrische fysica en meteorologie, enz.). Hij sterft op11 mei 1891in Parijs na een longontsteking.
Het duurde tot 1883 voordat de Amerikaanse wetenschapper Charles Fritts het fenomeen fotovoltaïsche effect benutte voor het bouwen van de eerste zonnecel. Deze was nog niet echt effectief. De eerste praktische fotovoltaïsche cel werd publiekelijk gedemonstreerd in Bell Laboratories in 1954. De uitvinders waren Calvin Souther Fuller, Daryl Chapin en Gerald Pearson. Deze zonnecellen kregen een praktische toepassing in de ruimtevaart om satellieten van stroom te kunnen voorzien. Toen was het maken van zonnecellen nog enorm duur. Tegenwoordig wordt er vooral silicium gebruikt voor het maken van zonnecellen.