Koninkrijk Italië (1861-1946)

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Sjabloon:Infobox land Het koninkrijk Italië of in het Italiaans Regno d'Italia was van 1861 tot 1946 een koninkrijk op het gebied van het huidige Italië en Istrië.

Geschiedenis

Ontstaan

Italië voor de Italianen

Na het congres van Wenen in 1815 waren de grenzen van Europa grondig hertekend. Het keizerrijk Oostenrijk, het koninkrijk der Verenigde Nederlanden en andere landen ontstonden. Italië en Duitsland waren in die tijd niet één land, maar veel mensen wilden dat wel. Daar liepen ze al tegen het eerste probleem aan: de Oostenrijkers. Die hadden Lombardije-Venetië en Toscane in handen, gebieden die bij het nieuwe, verenigde Italië zouden moeten horen. In het noorden speelde zich het eerste deel van de hereniging af. In vele oorlogen werden Toscane en Lombardije-Venetië door de Savoyers van Piëmont-Sardinië veroverd. Nadat Guiseppe Garibaldi ook het koninkrijk der Beide Siciliën aan de Savoyers schonk, werd het koninkrijk Italië gesticht. Koning Victor Emanuel II van Italië werd op 17 oktober 1861 uitgeroepen tot de eerste koning van het heropgerichte , verenigde Italië.

Weg met de Kerkelijke Staat

Allemaal leuk en aardig, maar wat moest er nou gebeuren met de Kerkelijke Staat? De Kerkelijke Staat was de staat geregeerd door de paus en hij lag precies midden in Italië, waardoor hij het noorden en zuiden van het Italiaanse koninkrijk van elkaar scheidde. Guiseppe Garibaldi viel de Kerkelijke Staat binnen, maar dat werd de Franse keizer Napoleon III te gortig. Die wilde namelijk niet zo'n machtige zuiderbuur, en de Franse troepen bezetten de pauselijke gebieden. Toen de Fransen in de Frans-Duitse Oorlog werden verslagen, bezette Italië de Kerkelijke Staat. De paus was woedend, zag zich als een gevangene van het Vaticaan en heeft zich nooit meer buiten Vaticaanstad vertoond. Allemaal leuk en aardig, maar Italië was nu écht één.

Nog meer land

Italië wilde zich nu gaan vergelijken met de grootmachten van toen: Frankrijk, Groot-Britannië, Duitsland en ook de Verenigde Staten wel. Daarbij hoorde koloniën. Brunei en Atjeh leken Italië wel mooie kandidaten. Dit mislukte, Brunei werd door de Engelsen ingepikt en Nederland veroverde Atjeh. In de jaren 80 van de 19e eeuw wist Italië wel twee koloniën te krijgen: Italiaans-Eritrea en Italiaans-Somaliland waren de eerste overzeese gebieden van Italië. In 1912 kwamen daar ook nog Libië en de Dodekanesos bij. Het grondgebied van Italië was nu zeker verdubbeld, maar in vergelijking met de Franse en Engelse koloniën waren ze nog steeds ver-schrik-ke-lijk klein.

De Eerste Wereldoorlog

Italië sloot zich na een tijdje aan bij de Centralen, waar ook het Duitse Keizerrijk, Oostenrijk-Hongarije, het koninkrijk Bulgarije en het Ottomaanse Rijk bij hoorden. Toen na de moord op Frans Ferdinand van Oostenrijk de Eerste Wereldoorlog uitbrak, bleef Italië echter neutraal. Groot-Brittanië en Frankrijk hadden graag Italië als bondgenoot, en zeiden dat Italië veel gebied kreeg als het met hen meedeed. Dat gaf de doorslag. Het Italiaans leger mobiliseerde, het nieuws verspreidde zich over het hele land: trekkend over de Alpen zouden de Italianen Oostenrijk-Hongarije binnenvallen. Koning Victor Emanuel III maakte zich klaar, ook hij zou meevechten. Dit alles eindigde in één grote mislukking, het Oostenrijkse leger was dan wel niet enorm goed, maar de Italianen waren er nog beroerder aan toe. Vrijwel alle slagen werden verloren, zodat vele Franse versterkingen moesten aanrukken. Met hun hulp werd bijna Oostenrijk binnengedrongen, maar met Duitse hulp bleven de Oostenrijkers standhouden. Toen de oorlog in 1918 eindigde met de capitulatie van de Centralen, waren de Alpen nog steeds niet veroverd.

Als dank voor hun steun kreeg Italië Zuid-Tirol en Istrië, maar de Italianen waren woedend. De oorlog was voor hen rampzalig verlopen, ze voelden zich verraden. Één man was het met hen eens en speelde op hen in, hij heette Benito Mussolini.

De opkomst van Mussolini

De Italianen waren dus boos. De geallieerden hadden Italië veel gebied beloofd, maar de Italianen vonden Istrië, Dalmatië, Trentino en Zuid-Tirol wel érg weinig. Ze hadden behoefte aan een sterk leider. Mussolini kwam voor hen precies op het goede moment. Hij was altijd netjes gekleed en werd meteen geliefd bij het volk. Hij was heel fascistisch, hij vond dat er één leider voor het land moest zijn en niet zo'n slap parlement. Na zijn Mars op Rme greep hij de macht, heel langzaam ontnam hij de macht van het parlement en Victor Emanuel. Hij loste de problemen met de paus op, waardoor de paus niet echt iets tegen Mussolini had. Dit vond Mussolini echter niet genoeg, hij wilde meer land, véél meer.