Audrey Hepburn
Audrey Kathleen Ruston, beter bekend als Audrey Hepburn (geboren te Elsene op 4 mei 1929 - gestorven te Tolochenaz op 20 januari 1993) was een in België geboren half Nederlands-Britse actrice die grote internationale roem verwierf. Audrey Hepburn wordt gezien als een van de beste actrices ooit. Volgens het American Film Institute waren alleen Katherine Hepburn (geen directe familie) en Bette Davis populairder. Audrey Hepburn zette zich na haar acteercarrière in voor Unicef en werd hiervoor ambassadrice.
Audrey Hepburn werd in 1953 bekend door haar rol in Roman Holiday. Hiervoor kreeg ze diverse prijzen. Hepburn schitterde in de jaren 1950 en 60 in verschillende films, zoals My Fair Lady, The Nun's Story, Charade en Wait Until Dark. Haar bekendste rol is waarschijnlijk die van Holly Golightly in Breakfast at Tiffany's uit 1961. Uit deze film komt de bekende foto van haar in het zwarte jurkje, met diamanten diadeem en een zwart pijpje. Hepburn is mede hierdoor een echt icoon geworden. Hepburn had een Nederlandse moeder en sprak hierdoor ook Nederlands.
Levensloop
Jeugd en de Tweede Wereldoorlog
Audrey Hepburn werd geboren als de dochter van de Britse bankier Joseph Anthony Ruston en de Nederlandse gravin Ella van Heemstra. Hepburn groeide op in het Belgische Elsene en Sint-Gilles. Aanvankelijk kreeg ze de naam Ruston, maar haar vader veranderde later de naam van de familie in Hepburn-Ruston. De familie stamde namelijk af de 15e-eeuwse Engelse James Hepburn, waardoor Audrey ergens ver weg van familie was van Katherine Hepburn. In 1932 verhuisde het gezin naar een villa in Linkebeek. Hier ging ze met haar moeder soms mee naar balletvoorstellingen en concerten. Door haar multiculturele achtergrond sprak Audrey maar liefst vijf verschillende talen, namelijk Nederlands, Engels, Frans, Spaans en Italiaans. De laatste drie leerde ze op latere leeftijd.
In het midden van jaren 1930 was het fascisme in Europa bezig met zijn opkomst. De fascisten verenigden zich ook in het Verenigd Koninkrijk. Ook Audrey's ouders waren fascisten en verzamelden geld voor de Britse Unie van Fascisten. In 1935 besloot haar vader naar Londen te verhuizen. Hier zette hij zich actief in voor de vereniging en zag Audrey erg weinig. Audrey bleef achter bij haar moeder en ze verhuisden naar haar moeders kant van de familie in Arnhem. In 1937 besloot haar moeder om toch naar Engeland te verhuizen en ze gingen wonen in het plaatsje Kent. Het gezin was herenigd, maar niet voor lang. In 1938 besloten de ouders te gaan scheiden.
Toen de oorlog uitbrak, gingen Audrey en haar moeder terug naar Arnhem. Ze hoopten, net als veel Nederlanders, dat Duitsland Nederland niet zou aanvallen, net als in de Eerste Wereldoorlog. Hoewel Nederland toch werd aangevallen, bleef Audrey in Nederland wonen. Echter, ze nam wel een andere naam aan. Audrey Hepburn was een Engelse naam, wat erg risicovol was, aangezien de Engelsen de vijand van de nazi's waren. Audrey nam de naam "Edda van Heemstra" aan tot het einde van de oorlog. Tussen 1939 en 1945 ging ze naar met conservatorium in Arnhem. Hier nam ze balletlessen en was de lievelingsleerling van veel docenten.
Audrey's oom, Otto, werd in 1942 opgepakt vanwege zijn sabotage-acties en werd hierom ook vermoord door de nazi's. Audrey ging hierna bij haar opa, Aarnoud, wonen. Lang werd gedacht Audrey van 1942 tot het einde van de oorlog in het verzet zou hebben gezeten, maar later bleek dit helemaal niet waar te zijn. Echter, ze zou wel hebben gezien dat Joden naar concentratiekampen werden gedeporteerd. Na D-Day leed Arnhem onder zware verwoestingen. Tijdens de Hongerwinter zou het gezin, net als veel Nederlanders, uit tulpenbollen bloem hebben gemalen om cakes en biscuits te bakken. Ze kreeg tijdens deze periode bloedarmoede, oedeem en problemen met haar ademhaling. De familie Van Heemstra was ook financieel uitgeput. Veel bezittingen gingen verloren, net als veel gebouwen die ze in Arnhem bezaten.
Opleiding en begincarrière
Toen de oorlog in 1945 eindigde, ging Audrey bij haar oma in Amsterdam wonen. Hier nam ze balletlessen van Sonia Gaskell, Nederlands beroemdste balletdanseres toentertijd. Audrey betaalde deze lessen door te werken als kok en huishoudster van een rijke familie. De eerste film waar Audrey in speelde was in 1948. Dit was de Nederlandse film Nederlands in Zeven Lessen, een promotiefilmpje van de KLM waar men toeristen kennis liet maken met Nederland. Audrey speelde in deze film de stewardess. Datzelfde jaar nog vertrok ze naar Londen en naam balletlessen in Notting Hill. Ze betaalde deze lessen door te werken als model. Ook liet ze Ruston uit haar achternaam verwijderen, waardoor haar naam tot stand kwam. Ondanks haar talent voor ballet, maakte haar zwakke lichaam (wat ze had gekregen door de oorlog) het onmogelijk om grote balletrollen in de wacht te spelen. Ze besloot om zich hierna op het acteren te concentreren. Op West End schitterde ze in High Button Shoes en in Cambridge in Sauce Tartare en Sauce Piquante. Om haar stem te ontwikkelen nam ze lessen bij Felix Aylmer. In 1951 speelde ze bijrolletjes in verschillende films. In film The Secret People speelde ze een voormalige ballerina en in Monte Carlo Baby sprak ze zowel Frans als Engels. Toen ze de hoofdrol in het toneelstuk Gigi op Broadway speelde, viel ze op bij de pers. De krant Life noemde haar een hit en The New York Times noemde haar het succes van de avond. Het toneelstuk werd vervolgens, met haar in de hoofdrol, in verschillende Amerikaanse steden gespeeld.
Filmcarrière
Audrey's eerste rol was die in Roman Holiday. Hierin speelde ze prinses Anne, die aan het strenge Europese hofleven wilde ontsnappen en verliefd wordt om een Amerikaanse journalist. De producers wilden echter eerst deze rol geven aan die andere bekende actrice, Elizabeth Taylor. Men was echter zo onder de indruk van Audrey's auditie dat zij werd gekozen. Ze had alles voor de rol wat men zocht; charme, talent en ze was ook erg grappig. De film werd een groot succes en dit betekende Audrey haar doorbraak. Ze won een Oscar, een Golden Globe Award en een BAFTA Award voor haar rol in de film. Ze tekende een contract bij Paramount Pictures voor zeven films. Tussen elke film zat 12 maanden, zodat ze genoeg tijd had om toneel te spelen. Ze speelde een jaar later in de romantische comedy-film Sabrina, waarin twee broers de dochter van hun chauffeur proberen te versieren. In War and Peace speelde ze de rol van Natasha Rostova. War and Peace gaat over verschillende Russische families tijdens de oorlogen met Napoleon. In 1957 kon ze op het witte doek haar danskunsten laten zien in de musical Funny Face, waarin een modefotograaf ontdekt dat een suffige boekverkoopster een prachtig model is en samen gaan ze naar Parijs. In The Nun's Story speelde Audrey de rol van zuster Luke, die duidelijk worstelt met het non zijn.
Audrey's bekendste film is wel Breakfast at Tiffany's. Hierin speelde ze een New Yorkse vrouw die zich laat in huren door mannen die een vrouw nodig hebben, voor bijvoorbeeld een feest of zoiets. Eigenlijk wilde men eerst Marilyn Monroe vragen, maar Audrey maakte meer indruk. Tijdens de openingsscène droeg ze een zwarte jurk, die nu bekendstaat als een echt mode-icoon van de twintigste eeuw. In de film zong ze het nummer Moon River, wat wordt gezien als een van de beste liederen die ooit in films gezongen zijn.
In de film Charade speelde ze de een jonge weduwe die een fortuin heeft gestolen van haar overleden man. In deze film schitterde ze naast acteur Cary Grant. In 1964 speelde ze opnieuw in een musical, namelijk My Fair Lady. Overigens is daar nog een verhaaltje over. Eigenlijk wilde men Julie Andrews vragen voor de rol, die ook in de theaterversie de hoofdrol speelde. Julie speelde echter al dat jaar in de musical Mary Poppins, dus koos men tussen Elizabeth Taylor en Audrey Hepburn, waar de rol naar Audrey ging. Dat Audrey kon zingen had ze bewezen tijdens de musical Funny Face. Maar toch werd haar stem in de liederen vaak vervangen door die van zangeres Marni Nixon. Toen Audrey dit tijdens de opnames hoorde, werd ze boos en liep ze van de set af.
Na het acteren
In 1967 verliet Audrey het witte doek om meer tijd door te brengen met haar gezin. Toch bleef ze zo nu en dan te zien in een film. Hiervan werden Robin en Marian en Bloodline populair. Nadat ze in 1988 haar laatste film op nam werd ze ambassadrice bij Unicef. Ze wilde zo graag voor Unicef helpen voor de hulp die hulporganisaties gaven na de Tweede Wereldoorlog en namens wat ze zelf tijdens deze oorlog had meegemaakt. In 1990 maakte ze nog een het televisieprogramma Gardens of the World with Audrey Hepburn, waarin filmbeelden van allerlei plaatsen in lente en zomer te zien waren en in 1992 sprak ze nog een album met sprookjes in.
Toen Audrey terugkwam uit Somalië om naar haar huis in Zwitserland te gaan kreeg ze last van pijn in haar maag. Na onderzoeken in Zwitserland en Los Angeles bleek ze een zeldzame vorm van maagkanker te hebben. Dit zou de afgelopen jaren een dunne laag over haar dunne darm hebben gevormd. Herstellende van de operatie hier ze naar Zwitserland terug om kerst te vieren. Ze kreeg thuiszorg en was sterk genoeg om door haar tuin heen te lopen. Op de avond van 20 januari 1993 overleed Audrey op 63-jarige leeftijd in haar huis in Zwitserland. Acteur Gregory Peck, een vriend van haar, was zo bedroefd dat hij voor de camera huilend haar lievelingsgedicht voordroeg. Bij haar begrafenis in Zwitserland waren verschillende familieleden, acteurs (onder wie Elizabeth Taylor, Roger Moore en Gregory Peck) en leden van het Nederlandse koningshuis aanwezig.
Stijlicoon en nagedachtenis
.jpg)
Hoewel Audrey al enige tijd overleden is, leeft haar acteerwerk voort. Audrey is een echte filmlegende geworden en is een van de beste actrices die ooit bestaan hebben. In 2000 is er zelf een film over leven gemaakt, The Audrey Hepburn Story. Hierin speelt Jennifer Lower Hewitt de jongere Audrey en Emmy Rossum de oudere Audrey. Audrey heeft als filmlegende een eigen ster op de Hollywood Walk of Fame.
Audrey is overigens ook erg bekend door haar kledingstijl. Haar kledingstijl was anders dan die van andere actrices in haar tijd, zoals Grace Kelly. Zij kleedden zich zoals mannen hen aantrekkelijk vonden. Audrey vond dat een vrouw zich moest kleden zoals ze zich zelf comfortabel voelde. Volgens het tijdschrift Voque was Audrey het nieuwe vrouwelijk ideaal. Ze droeg vaak zwarte leggings, die haar figuur weergaven, maar toch niet te strak zaten. Ook liep ze op balletschoenen, in plaats van hoge hakken. Met haar kledingstijl, die per film verschillende, inspireerde ze vele vrouwen. De jurk die ze droeg tijdens Breakfast at Tiffany's is zelfs geveild voor £467,200 in 2006 bij het warenhuis Christie's in Londen.
Films
| Jaar | Titel | Rol |
|---|---|---|
| 1948 | Nederlands in Zeven Lessen | Stewardess |
| 1951 | Monte Carlo Baby | Linda Farrel |
| 1951 | One Wild Oat | Hotelreceptioniste |
| 1951 | Laughter in Paradise | Sigarettenmeisje |
| 1951 | The Lavender Mob Hill | Chiquita |
| 1951 | Young Wives' Tale | Eve Lester |
| 1952 | Nous irons à Monte Carlo | Melissa Walter |
| 1953 | The Secret People | Nora Brentano |
| 1953 | Roman Holiday | Prinses Anne |
| 1954 | Sabrina | Sabrina Fairchild |
| 1956 | War and Peace | Natasha Rostova |
| 1957 | Funny Face | Jo Stockton |
| 1957 | Love in the Afternoon | Ariane Chavasse |
| 1959 | Green Mansions | Rima |
| 1959 | The Nun's Story | Sister Luke |
| 1960 | The Unforgiven | Rachel Zachary |
| 1961 | Breakfast at Tiffany's | Holly Golightly |
| 1961 | The Childern's Hour | Karen Wright |
| 1963 | Charade | Regina Lampert |
| 1964 | Paris - When It Sizzles | Gabrielle Simpson |
| 1964 | My Fair Lady | Eliza Doolittle |
| 1966 | How to Steal a Million | Nicole Bonnet |
| 1967 | Two for the Road | Joanna Wallace |
| 1967 | Wait Until Dark | Susy Hendrix |
| 1976 | Robin and Marian | Lady Marian |
| 1979 | Bloodline | Elizabeth Roffe |
| 1981 | They All Laugh | Angela Niotes |
| 1987 | Love Among Thiefs | Caroline DuLac |
| 1989 | Always | Hap |