Santa Maria delle Grazie (Milaan)
| Kerk en Dominicanerklooster van Santa Maria della Grazie met "Het Laatste Avondmaal" van Leonardo da Vinci | |
|
| |
|---|---|
| De Santa Maria Della Grazie vanaf de buitenkant. | |
| Land |  Italië
|
| Plaats | Milaan |
| UNESCO-regio | Europa en Noord-Amerika |
| Eigenschappen | |
| Werelderfgoed sinds | 1980 |
| Status | Niet-bedreigd |
| Type | Cultureel |
| Meer informatie | www.unesco.org |
| Werelderfgoedlijst van UNESCO | |
De Santa Maria della Grazie is een kerk en klooster in de Italiaanse stad Milaan. De naam is Italiaans voor Onze-Lieve-Vrouw van Genade. Het gebouw werd in 1492 gebouwd. Tegenwoordig is het een van de bekendste bezienswaardigheden in Milaan. De kerk staat wereldwijd bekend als de plek waar Het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci te vinden is. Die fresco (muurschildering) toont het laatste avondmaal van Jezus Christus en zijn apostelen de dag voordat hij gekruisigd werd.
Sinds 1980 staat de Santa Maria della Grazie op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Geschiedenis
De bouw van het klooster begon in 1463. De hertog van Milaan gaf toen de opdracht om een klooster voor de dominicanen te bouwen. De dominicanen zijn een katholieke kloosterorde. Het gebouw is ontworpen door Guiniforte Solari. Het middendeel van de kerk (het schip) is nog steeds in zijn bouwstijl. Dat deel werd afgebouwd in 1469. De rest van de kerk duurde enkele tientallen jaren. Zou werd de apsis later herbouwd in opdracht van de familie Sforza. De huidige apsis is ontworpen door Donato Bramante. Ook zou hij de koepel hebben ontworpen. Uiteindelijk was de kerk af in 1497.
Er zijn veel tegenstrijdige bronnen om de bouw van de kerk. Sommige bronnen zeggen juist dat de kerk al eerder klaar waar was. Ook zou Giovanni Antonio Amadeo meegewerkt hebben aan het gebouw. De Santa Maria della Grazie toont namelijk veel overeenkomsten met de Santa Maria alla Fontana die door hem gebouwd is.
In 1543 werd er een groot kunstwerk boven het altaar in de kerk toegevoegd. Dat schilderij was van de schilder Titiaan en toonde Jezus Christus met een doornenkrans op zijn hoofd. In 1797 werd het schilderij echter door Franse troepen meegenomen naar Parijs. Tegenwoordig is het schilderij daar nog steeds in het Louvre te bewonderen.
Tussen 1718 en 1720 was Giovanni Perroni de musicus van het kathedraal. Hij werd later bekend als een beroemde componist.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Santa Maria della Grazie getroffen door een bom. In de nacht van 15 augustus 1943 voerden de Geallieerden een bombardement op Milaan uit. Een van de bommen trof het refectorium (de eetzaal) van de kerk. In die eetzaal bevindt zich Het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci. Na de oorlog onderging de kerk een grote restauratie.
Het Laatste Avondmaal
Zie Het Laatste Avondmaal (Leonardo da Vinci) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Het Laatste Avondmaal is een van de bekendste kunstwerken van Leonardo da Vinci. Hij schilderde het kunstwerk tussen 1495 en 1498 in het refectorium (de eetzaal) van het klooster. Het is een fresco, wat betekent dat Da Vinci het tafereel meteen op de muur schilderde. Op de schildering zie je een lange tafel met in het midden Jezus Christus. Om hem heen zitten de twaalf apostelen. Het laatste avondmaal is een moment uit de Bijbel. Het is het laatste diner dat Jezus had voordat hij gekruisigd werd. In het christendom wordt het laatste avondmaal op Witte Donderdag herdacht, terwijl de kruisiging op Goede Vrijdag herdacht wordt. Beide herdenkingsdagen vinden plaats vlak vóór Pasen. Op de fresco zie het exacte moment dat Jezus aankondigt dat een van de apostelen hem zal verraden.
De fresco heeft veel schade opgelopen door de eeuwen heen. In 1517 begon de fresco al te vervagen, waarna hij verschillende keren gerestaureerd werd. In 1652 werd er ook een deuropening door de fresco gemaakt. De boog die dwars door de tafel loopt is dus niet origineel. In 1943 werd de ruimte waarin de fresco zich bevindt ook nog eens door een bom geraakt. De fresco was wel beschermd door zandzakken, maar de trillingen veroorzaakten barsten.
Tussen 1978 en 1999 werd de fresco volledig gerestaureerd. Men heeft toen het vuil en veel mislukte restauratiepogingen verwijderd. Ook heeft men veel van de beschadigingen bijgewerkt. Dat deed men op een speciale manier. Men besloot de verloren delen iets lichter en minder gedetailleerd te schilderen (de aquareltechniek). Hierdoor hebben bezoekers een volledig beeld van de fresco, maar zij kunnen ook zien welke delen origineel zijn.
Galerij
De kerk van buiten.
De kerk van binnen.
Deze fresco toont de kruisiging.
.jpg)
