Mangaan

Werk in uitvoering
Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt.
Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren.
De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel.
Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Werk in uitvoering
Aan dit artikel wordt nog hard gewerkt.

Portaal Scheikunde
Chemisch element

Brokje mangaan
Naam	Mangaan
Latijn
Symbool	Mn
Atoomnummer	25
Soort	Overgangsmetaal
Kleur	zilvergrijs
Smeltpunt	1246 ^oC
Kookpunt	2061 ^oC

Mangaan is een chemisch element met het symbool Mn en atoomnummer 25 van het Periodiek Systeem in de scheikunde. Het is een hard bros zilverachtig metaal, dat vaak in mineralen wordt aangetroffen in combinatie met ijzer. Mangaan is een overgangsmetaal met diverse legeringen geproduceerd (gemaakt) in de metaal industrie, met name in roestvrij staal.

Voorkomen

Mangaan is de 12e meest voorkomende element in de aardkorst.

Mangaan komt voornamelijk voor als pyrolusiet, braunite, psilomelaan en in mindere mate als rhodochrosiet.

Ongeveer 80% van de bekende mangaanbronnen in de wereld bevinden zich in Zuid-Afrika; andere belangrijke mangaanafzettingen bevinden zich in Oekraïne, Australië, India, China, Gabon en Brazilië.

Een overvloedige bron van mangaan in de vorm van Mn-knobbeltjes zijn gevonden op de oceaanbodem. Deze knobbeltjes, die voor 29% uit mangaan bestaan, bevinden zich langs de oceaanbodem. Het delven ("oogsten") ervan wordt vanaf gezien, vanwege te grote schade aan de oceaanbodem.

Mangaan in erts of mineraal

Mangaanerts
Psilomelaan (mangaanerts)
Spiegeleisen is een ijzerlegering met een mangaangehalte van ongeveer 15%
Mangaanoxide dendrieten op kalksteen uit Solnhofen , Duitsland – een soort pseudofossiel
Mineraal rhodochrosiet (mangaan (II) carbonaat)
Braunite is een silicaatmineraal dat zowel twee- als driewaardig mangaan bevat
Pyrolusiet is een mineraal dat hoofdzakelijk bestaat uit mangaandioxide (MnO₂) en is belangrijk als erts van mangaan.

Geschiedenis

Grotschildering

Rondom de naam mangaan ontstaat gemakkelijk de nodige verwarring. In de oudheid werden de mineralen magnetiet (magnetisch) en pyrosuliet beide magnes genoemd. In de 16e eeuw werd mangaandioxide manganesum genoemd. Michele Mercati noemde magnesia nigra manganesa, en ten slotte werd het metaal dat eruit werd geïsoleerd bekend als mangaan (Duits: Mangan). Het witte Magnesia alba, waarvan later zou blijken, bevat magnesium.

Verschillende kleurrijke oxiden ("roesten") van mangaan, bijvoorbeeld mangaandioxide, zijn overvloedig aanwezig in de natuur en worden al sinds het stenen tijdperk gebruikt als pigmenten (kleurstoffen). De grotschilderingen in Gargas die 30.000 tot 24.000 jaar oud zijn, bevatten mangaanpigmenten.

Mangaanverbindingen werden gebruikt door Egyptische en Romeinse glasblazers om kleur aan glas toe te voegen of te verwijderen. Gebruik als "zeep voor glasmakers" ging door in de middeleeuwen tot aan de moderne tijd en is duidelijk te zien in 14e-eeuws glas uit Venetië.

Ignatius Gottfried Kaim (1770) en Johann Glauber (17e eeuw) ontdekten dat mangaandioxide kon worden omgezet in permanganaat, een nuttig middel (reagens) voor in het laboratorium.

Tegen het midden van de 18e eeuw gebruikte Carl Wilhelm Scheele pyrolusiet om chloor te produceren . Scheele en anderen wisten dat pyrolusiet (nu bekend als mangaandioxide ) een nieuw element bevatte. Johan Gottlieb Gahn was de eerste die in 1774 een monster van mangaanmetaal isoleerde (apart maakte).

Gebruik

Mangaan verbetert de sterkte, verwerkbaarheid en slijtvastheid van roestvrij staal. Mangaanoxide wordt gebruikt als oxidatiemiddel, als toevoeging in rubber, bij de glasproductie, kunstmest en keramiek.

Biologie

In 1837 merkte de Britse academicus James Couper een verband op tussen de zware blootstelling van mijnwerkers aan mangaan en een vorm van de ziekte van Parkinson.

Mangaansulfaat kan als fungicide (schimmelbestijding) worden gebruikt.

Mangaan is ook een belangrijk voedingselement (in hele kleine hoeveelheden) voor de mens, belangrijk voor de verwerking van macronutriënten (voedingsstoffen) en botvorming. Het is een onmisbaar onderdeel van tientallen eiwitten en enzymen. Het komt vooral voor in de botten, maar ook in de lever, de nieren en in de hersenen.

Bij te grote hoeveelheden is mangaan giftig.

Je krijgt normaalgesproken mangaan binnen via het eten, zoals thee, spinazie en kruiden. Het voedsel dat de grootste hoeveelheid mangaan bevat, zijn granen, rijst, eieren, sojabonen, olijfolie, noten en groene bonen.